ცირა კობიაშვილი, იქს ფაქტორის ე.წ. სექსსიმბოლო თუ პრეტენზიული მომღერალი…
ცირა კობიაშვილი, იქს ფაქტორის ე.წ. სექსსიმბოლო და უბრალოდ ამბიციური თუ პრეტენზიული მომღერალი…
მისი მხრიდან, პირველი უკმაყოფილება, მსმენელებმა პირველივე კრიტიკული კომენტარის შემდეგ შევნიშნეთ, სადაც გაწელილ-გლამურული მეტყველებით გამოხატავდა იმ შოკს, რომელშიც სოფოს მიერ გაკეთებულმა კრიტიკულმა კომენტარებმა ჩააგდეს:
. პრიოსტა ტიპი როგორ ვერ მიტანს
. რა უნდა ჩემგან, იმენნა არ ვევასები
. ა.შ. და ა.შ. ნუ მანამდე, სახე სცენაზე, როცა აკრიტიკებდნენ, მეგონა სილას გააწნავდა…
ჩაიარა ამ ამბავმაც და გუშინ უკვე დედამისის კომენტარს გადავაწყდი, რომელიღაც საიტზე, სადაც შვილზე არანაკლებ აღშფოთებას გამოხატავს იმის გამო, რომ თურმე ვიღაცებს მისი ანგელოზივით გარეგნობის, მგოსანი ქალიშვილი არ მოსწონს.
. ვინც ასე უაპელაციოდ ანთხევთ ბოღმას ახალგახრდა გოგოს მიმართ არაფერი გაქვთ საერთო არც ხელოვნებასთან და არც შოუ-ბიზნესთან
. თქვენ ადასტურებთ ამით, რომ მეტი პერსპექტივა არ დარჩენიათ თქვენს ფავორიტებს
. თქვენ ხართ ჩვეულებრივი ფაშისტები, რომელთაც ომის დროს სამართლებრივი ჩარჩოების არ არსებობის გამო გამოავლინეს საკუთარი ცხოველური სახე და სისასტიკე.
მარტო მე მეგოიმება ეს ისტერიული წივილ-კივილი და თმების ჩამოშლა? შე კარგო ადამიანო:
1. შეიძლება ლამაზიც იყო და კარგადაც მღეროდე, მაგრამ მოდი – მსმენელს მოგვანდე მოგვეწონები თუ არა, რატომ გაქვთ ამბიცია დედასაც და შვილსაც, რომ აუცილებლად უნდა მოგვწონდე?
2. კრიტიკა საჭირო და აუცილებელიც კი არის, რომ განვითარდე. უამრავი ადამიანი მყავს გარშემო, რომელიც "ყოველთვის მართალია", მე კიდევ ვიტყოდი, რომ ისინი უბრალოდ ყოველთვის იქ არიან, სადაც იყვნენ და ამ უაზრო ნარცისიზმის გამო, ერთ ადგილს ტკეპნიან. იმ ადგილს, რომელიც ისედაც იდეალურად მიაჩნიათ.
3. თუ არ ხარ მზად მსგავსი კონკურსებისთვის, სადაც კრიტიკაც და ლანძღვაც ჩვეულებრივი მომენტია, დაეტიე კარაოკეში, სადაც ტაშის მეტი არავინ არაფერს გაკადრებს. ისიც გაითვალისწინე, რომ იდეალურად არ მღერი, შესაბამისად – კრიტიკას საბაბიც აქვს.
4. და თუ გამოდიხარ და იღებ ფართო მასების წინაშე სიმღერის პასუხისმგებლობას, მაშინ გაჩუმდი და მშვიდად და ღირსეულად მიიღე ყველა ის კომენტარი, რასაც შენზე აკეთებენ და დღედაღამე ნუ გვამადლი შენს ვოკალურ თუ ვიზუალურ მონაცემებს. დავიღალე დედა-შვილის ამდენი პრეტენზიით და შიშით ხმა ვერ ამომიღია…
სამი წელია თითქმის, რაც სადაც არ უნდა გავიხედო, ყველგან არიან აგრესორები, კრიტიკოსები, უნიჭოდ "მოღადავეები", თუმცა არცერთხელ არ დამიპოსტავს "თქვენივე ბოღმა დაგახრჩობთ", "ცხოველები ხართ", "ჩემი გშურთ ყველას" და მსგავსი იაფფასიანი კომენტარები, მაქსიმუმ გამეღიმოს.
დავაკვირდი და ემოციურ მდგრადობას, თუ მოვლენების ღირსეულად აღქმის უნარს, (როცა ფართო მასაში ერევი) რამდენიმე ეტაპი აქვს:
1. გაკრიტიკებენ – ისტერიკაში ვარდები, ყველას პასუხობ, ყველას ლანძღავ, შოკში ხარ…
2. გაკრიტიკებენ – გული გწყდება, ითრგუნები, თუმცა ინარჩუნებ ღირსებას და მხოლოდ ლაკონური კომენტარებით ან საერთოდ უკომენტარობით შემოიფარგლები.
3. გაკრიტიკებენ – აღარ გაინტერესებს და არც რეაქცია გაქვს. უკვე იმდენად მაღლა ხარ, რომ ვეღარ ხედავ ქვემოთ რა ხდება, ვინ ყვირის, ნასროლი ქვებიც ვეღარ აღწევენ შენამდე და ამ ყველაფერს შორ, ბუნდოვან ჩოჩქოლად აღიქვამ, რომელიც იშვიათად, ოდნავ გირღვევს მყუდროებას.
ჰო და რას მოვაყოლე, მგონია, რომ ცირა მესამე ეტაპამდე ვერასდროს მივა და მუდმივად პირველის მტკეპნელად დარჩება, სამწუხაროდ, მანამ სანამ ამ ამბიციურ და პრეტენზიულ ტონს არ გადადებს გვერდზე და კრიტიკას, როგორც გამოწვევას ისე მიიღებს.
პ.ს. აღარაფერს ვამბობ გარდაცვლილი შეყვარებულის თემით აპელირებაზე. მე, როგორც მსმენელს, საერთოდ არ მაინტერესებს, რა შეგემთხვა, მამა გცემდა, შიმშილობდი, ტრეფიკინგის მსხვერპლი გახდი, თუ ა.შ. მუსიკალური კონკურსია, თუ საქველმოქმედო?!
…ნეტა როდის უნდა გავიზარდოთ?