18 წლის კასპელი გოგონას ზეციური ხედვა და მისი საოცარი ხატები (ექსკლუზივი)
"ჩემზე ისე ნურაფერს ნუ დაწერთ, თითქოს სხვებისაგან გამორჩეული ვიყო"
"არ მგონია, რომ სხვებზე მეტი შემეძლოს. მხოლოდ ღვთის მადლი მეხმარება. ლოცვა ძალიან მშველის. ლოცვა ყველას შველის, ოღონდაც მხურვალე ლოცვა..."
"როცა მშვიდად ვარ, ხატს ისიც ეტყობა და როცა ვღელავ, - ისიც."
... ალბათ გახსოვთ 19 წლის გენადი ორიოლ-გაბოძე, ბიჭი, რომელიც კასპიდან დედაქალაქში ფაქტობრივად ყველა წიგნის პრეზენტაციაზე დადის( ზოგჯერ დილის 7 საათზე მატარებელსაც მოჰყვება), მათ ავტორებს ავტოგრაფებს სთხოვს და მერე ეს წიგნები კასპში მიაქვს, რათა იქ ბიბლიოთეკა გააკეთოს. ახლა მისი და, - 19 წლის მარიამ ორიოლი-გაბოძე უნდა გაგაცნოთ. თუმცა ძალიან ვშიშობ, რომ მარიამის წარმოდგენას ისე ვერ შევძლებ, როგორსაც იმსახურებს, - იმდენად არ უნდოდა რომ მასზე რაიმე დამეწერა, მისი მოძღვრის მამა 
ანდრიას(მიდოდაშვილი) შეწუხებაც კი მომიხდა დასათანხმებლად. მერე ძალიან მთხოვა, - ჩემზე ისე ნურაფერს ნუ დაწერთ, თითქოს სხვებისაგან გამორჩეული ვიყოო. აბა, როგორ უნდა გამოვხატო ის განცდა, რასაც 19 წლის მარიამის დაწერილი ხატები ანიჭებენ ადამიანს?!
ისე კი მარიამს პირობა მართლაც მივეცი, არაფრით არ განგადიდებ, უბრალოდ მიამბე, ხატმწერი როგორ გახდი-მეთქი... და მანაც მიამბო:
- კასპში, სადაც ახლა წმინდა გიორგის ტაძარია, ერთი ნიშა იყო. იქ ჩემმა მოძღვარმა მამა ანდრიამ ხატწერის მასწავლებელი მოიყვანა, რომ ბავშვებს ხატწერა გვესწავლა. მამა არ მყავს, დედამ მითხრა, - იქნებ შენც ისწავლო ხატწერაო. ვუთხარი, - დედი, რას ამბობ, ფურცელზე ხაზის გავლებაც არ ვიცი-მეთქი. მაინც წადიო. მაშინ 15 წლის ვიყავი და მრცხვენოდა, - ის ორნამენტებიც კი ვერ გამომყავდა, რომელსაც ხატწერაში პირველ რიგში ასწავლიან. გავიდა ერთი თვე და უკვე ფიცარზე ფერადი საღებავით დავიწყე წერა. სულ ეს არის. იმის შემდეგ ვწერ ხატებს.
- ანუ ხატების დასაწერად ხის მასალა გჭირდება, ის კი ძნელი საშოვნელია; როგორ შოულობ?
- ხან როგორ, ხან როგორ. მე ხომ ჩემთვის არ ვწერ ხატებს, რაც დავწერე ყველა გაჩუქებული მაქვს... მასალას, ვის, მაგრამ მასალა ძალიან ძვირი ღირს, - 15 ლარიდან 40 ლარამდე, თორემ თავად ვიყიდიდი. 
- ვიცი, რომ კასპის მხარეთმცოდნეობის მუზეუმში შენი დაწერილი ხატების გამოიფინა. ვინც შენი დაწერილი ხატები იხილა, ყველამ მითხრა, რომ ამ ხატებმა სიხარული და სიმშვიდე მიანიჭეს. რატომ არ გინდა ამაზე ლაპარაკი? ქვეყნად იმდენი ბოროტება ხდება, თუ ადამიანებს სიმშვიდებს მიანიჭებ, მადლობა როგორ არ უნდა გითხრათ?
- არ მგონია, რომ სხვებზე მეტი შემეძლოს. მხოლოდ ღვთის მადლი მეხმარება. მიხარია ის, რომ შემიძლია ვიღაცას რაიმე ვაჩუქო, თუკი საშუალება იქნება.
- მე ვიცი, რომ სამსახური არც შენ გაქვს, არც შენს ძმას და არც დედას. ალბათ, მატერიალურდ გიჭირთ...
- თუ უფლის რწმენა გაქვს, აუტანელი არაფერია. ამ თემაზე ლაპარაკი არ მინდა.
- უმაღლეს სასწავლებელში სწავლა არ გიცდია, მე მგონი, სწავლა აუცილებლად უნდა განაგრძო, - ნამდვილ ნიჭს საზღვრები არ აქვს, რაც მეტს ისწავლი, მეტად გაახარებ ადამიანებს...
- ახლაც დავდივარ კასპიდან თბილისში, სამების ტაძარში თვეში ერთხელ ხატწერის სასწავლად. საპატრიარქოს საექთნოს უფასო სასწავლებელი აქვს, იქ მინდა სწავლა...
- მარიამ როგორმე უნდა აღმიწერო, როცა შენს მშვენიერ ხატებს წერ, რას განიცდი?
- როცა მშვიდად ვარ, ხატს ისიც ეტყობა და როცა ვღელავ, - ისიც. ჩემი მოძღვარიც მეუბნება, - აი, აღელვებული, რომ იყავი, ნახე, შენს დაწერილ ხატსაც ეტყობაო. ლოცვა ძალიან მშველის. ლოცვა ყველას შველის, ოღონდაც მხურვალე ლოცვა... როცა ეკლესიის კარი არასოდეს შეგიღია, ზედაპირულად ხედავ ყველაფერს. ანუ როგორ არ ხედავ, მაგრამ ყველაფერი თითქოს ზედაპირზეა. ლოცვას კი სიღრმეში მიყავხარ. ოღონდ ეს ჩვეულებრივი სიღრმე კი არ არის, თითქოს ზეცას ეხები. თანაც ლოცვას თითქოს გულში ჰყავხარ ჩაკრული, რომ რაიმე ცუდი არ შეგეხოს.
- ეს ძალიან ადამიანურია და იმიტომაც გეკითხები, - რომელი ხატი გიყვარს გამორჩეულად?
- ღვთისმშობლისა, შობისა და "მწყემსი კეთილის". მწყემსს კეთილსა 100 ცხვარი ჰყავდა და ერთი დაეკარგა. მან დანარჩენი 99 ცხვარი დატოვა და იმ ერთის საძებნელად გაეშურა. უფალიც ასეა, - უთვალავი სამწყმსო ჰყავს, მაგრამ იმ უთვალავიდნ თუნდაც ერთს რომ გზა აერიოს, იმასაც არ მიატოვებს. ზოგჯერ გულში ვამბობ ხოლმე, - თავადაც მეც იმ ერთი დაბნეული ცხვარივით მომიყვანა ეკლესიაში უფლმა მეთქი...
ეთერ ერაძე (სპეციალურად საიტისთვის)