"მის დასაფლავებაზე მთელი თბილისი იყო..." - ვორონცოველი, მუდამ მხიარული და სინამდვილეში მუდამ სევდიანი კიკას ამბავი - კვირის პალიტრა

"მის დასაფლავებაზე მთელი თბილისი იყო..." - ვორონცოველი, მუდამ მხიარული და სინამდვილეში მუდამ სევდიანი კიკას ამბავი

"კიკა ყველას უყვარდა. ავიდოდა ტროლეიბუსში დისგან მოვლილ-დავარცხნილი, დასუფთავებული, ჩაჰყვებოდა "დინამომდე" და ასე დადიოდა მთელი დღე... საღამოს კი მოვიდოდა მტვრიანი და გახარებული - ხან სად წაიყვანდნენ ბიჭები საქეიფოდ და ხან - სად..."

"ვერის აღმართით ამოასვენეს უზარმაზარ ხის საკაცეზე დასვენებული და ყვავილებში ჩაფლული მარგოს სასახლე. კუბო რვა კაცს მოჰქონდა, რვა ენაცვლებოდა. კუბოს წინ მანქანა მიუძღოდა, ისიც ყვავილებით იყო გაწყობილი. გეგონებოდათ, უზარმაზარ ვარდების გვირგვინს ფეხი აუდგამს და თავისით მიდის ვერის სასაფლაოზეო.

მელიქიშვილის ქუჩაზე მოძრაობა გაჩერდა. პეტრიაშვილის ასახვევთან ბიჭებმა კუბო შეაჩერეს და ხუთი წუთი იდგნენ. უცებ ერთმა მანქანამ მისცა საყვირი, მერე მეორემ, მესამემ და მთელი უბანი მანქანების გაბმულმა გუგუნმა აავსო".

იცანით ალბათ, - ეს ნოდარ დუმბაძის "მარადისობის კანონია", გიჟი მარგოს დასაფლავება. ეს ამონარიდი მაინცდამაინც დასასევდიანებლად არ გამხსენებია - ისედაც იშვიათად ვართ მხიარულები, მინდა ის თბილისი გავიხსენო, სადაც ადამიანებს ერთმანეთი უყვარდათ, სადაც სითბო და ასეთი ურთიერთობები იყო. რატომ? ბევრს ენატრება ის თბილისი. ხანდახან მგონია, რომ ბუშტებს დავემსგავსეთ, ქუჩაში ერთმანეთს ქარისაგან წაღებულები რომ ჩავუქროლებთ ხოლმე, შინმისულები კი იმდღევანდელ პრობლემებზე დარდით ვკვდებით.

აი, ახლაც, მივდივარ ვორონცოვზე და იქაურობას ვერ ვცნობ. აქ, ქვაფენილზე ოდესღაც ტრამვაი დახრიგინობდა, რომელსაც ვორონცოველი კიკა დაჰყვებოდა ხოლმე, მუდამ მხიარული და სინამდვილეში მუდამ რაღაცნაირად სევდიანი. ავიდოდა ხან ტრამვაის ვაგონში, ხანაც ტროლეიბუსში, იღიმებოდა თავისი ვიწრო თვალებით და შესძახებდა, - ცოლი მინდა, ცოლიო. მგზავრებიც მხიარულად აჰყვებოდნენ, - მოგიყვანთ, კიკა, ცოლს, მოგიყვანთ, ოღონდ შენ ხელი დაადე და აგერ არა ვართ, მოგიყვანთო. მერე რომელიმე დაუძახებდა, გვერდით მოისვამდა და ასე ჩავიდოდა ტროლეიბუსი "დინამომდე". იქიდან კი უკანვე წამოჰყვებოდა კვლავ რომელიმე მგზავრთან ჩახუტებული. ახლა მდუმარეა ვორონცოვი, აღარც ტრამვაია, აღარც ტროლეიბუსი... ადამიანები თავიანთ სევდაში შეყუჟულან და ქუჩაში იშვიათად ჩნდებიან. მეც ასე სევდაში შეყუჟული მივდივარ ვორონცოვზე, სადაც წლების წინ, ბავშვობიდან ვცხოვრობდი... ვიღაც ხელს მტაცებს! შავწვერა კაცი ჩამბღაუჭებია და მხიარულად მიღიმის, სულ რამდენიმე მეტრში წამოწყებულ მშენებლობისკენ მახედებს, საიდანაც ნამტვრევები ცვივა. ნამდვილად გადამარჩინა ამ კაცმა. კაცი ხელს მიწვდის, - ტელმანა გახლავართ, გრიგორიანი, სომეხი აკადემიკოსი!

აკადემიკოსიო! რაღაც არ ეტყობა, მაგრამ ისე სანდომიანად მიღიმის, გასაუბრება მინდება. რატომღაც კიკა გამახსენდა, - მგონი, ისიც აქ, სადღაც ახლოს ცხოვრობდა-მეთქი! კიკაო?! უხარია ტელმანას, - შენ არ იცი, ბოლოს ცოლი მართლა მოიყვანა და შვილებიც ჰყავდაო! აბა, რას ამბობთ-მეთქი! და უცებ ქოქოლას მაყრის - არა გჯერა, ნუ გჯერა, წადი, რა, გაიარეო! ამასობაში ქუჩაში ვიღაცები ჩნდებიან და ჩემს ტელმანას უჯავრდებიან, - რა გინდა, ბიჭო, ამ ქალს რაზე ეჩხუბებიო. მერე კი მიხსნიან, - ჩვენი ტელმანა აგრესიული არ არის, დგას ქუჩაში და გაიძახის, აკადემიკოსი ვარო! ჩვენი მტერი იყოს ასეთი აკადემიკოსი, ან დუშმანი დაცოლშვილდეს ისე, როგორც კიკა დაცოლშვილდაო...

მერე ვორონცოველებმა საუბარი გამიბეს: არ ვიცით, მეტი სიყვარულის უნარი გვქონდა, თუ დრო იყო ისეთი, რომ ერთმანეთის მოფერების საშუალებას გვაძლევდა, მაგრამ კიკა ყველას უყვარდა. ავიდოდა ტროლეიბუსში დისგან მოვლილ-დავარცხნილი, დასუფთავებული, ჩაჰყვებოდა "დინამომდე" და ასე დადიოდა მთელი დღე... საღამოს კი მოვიდოდა მტვრიანი და გახარებული - ხან სად წაიყვანდნენ ბიჭები საქეიფოდ და ხან - სად...

ერთი ამბავი უნდა გავიხსენო, მეუბნება ხანში შესული "ვორონცოველი ბიჭი". ერთხელ ვზივარ 14 ნომერ ტროლეიბუსში და წინ ისეთი ლამაზი ქალი ზის, უკვე დაცოლშვილებულს მეორედ მომინდა ცოლის მოყვანა. კარი იღება, ამოდის კიკა და მის გვერდით ჯდება. ერთხანს დაჟინებით შესცქეროდა, მერე უცებ წამოვარდა და ისეთი გამგმირავი ხმით იყვირა, ცოლი მინდაო, რომ ქალი შიშისგან სკამიდან გადმოვარდა... ისეთი ამბავი ატყდა, მძღოლმა ტროლეიბუსი გააჩერა, ქალი მოასულიერა და კიკას შეუყვირა, - არა გრცხვენია, ტროლეიბუსში აღარ დაგინახო ფეხამოდგმულიო! საწყალმა კიკამ ისე დაირცხვინა, ტროლეიბუსის ფანჯარაში თავი რომ გაჰყო, "დინამომდე" აღარც შემოუყვია...

- როგორ გარდაიცვალა?

- ვიღაც ქალი დაეჯახა "ჟიგულით". ბოლოს ძალიან ავად იყო, დასივდა, აცაბაცა დადიოდა. ერთხელაც ასე გადაბოდიალდა ქუჩაზე, მოსახვევიდან "ჟიგული" გამოვარდა და... მოცვივდა ხალხი, ვიღაცამ ხელზე გადაიწვინა, ვიღაცამ ჩასძახა, - თვალი გაახილეო, მაგრამ აღარ გაახილა... მის დასაფლავებაზეც მთელი თბილისი იყო...

იხილეთ ასევე: "შუხურის" შემთხვევაში დარეკეთ ჩემთან " - ლეგენდად შემორჩენილი თბილისური ამბები