მტკვრის გადაღმა "პატარა სახლი" - კვირის პალიტრა

მტკვრის გადაღმა "პატარა სახლი"

თუ ორთაჭალაში, მეტეხის ტაძრის ახლოს, ხიდთან გაგივლიათ და ფიქრებშიც არ ყოფილხართ ჩაძირული, მაშინ მტკვრის ნაპირას პატარა შენობა უნდა შეგემჩნიათ.

მისი დანახვა ტრასიდან ძნელია. საცობში რომ არ მოვყოლილიყავი, მეც ვერ შევამჩნევდი. საცობში კი რა უნდა მექნა, - ვიჯექი ნერვებდაწყვეტილი, მტკვრის ნაპირს ვათვალიერებდი და გაოცებისგან შევცბი, როცა ქალი მტკვრის ნაპირას გამოვიდა, სარეცხი გამოიტანა და მავთულზე გაფენა დაიწყო. მავთულს თვალი გავაყოლე - ერთი წვერი სანაპიროს ფარნის ბოძზე ჰქონდა გაბმული, მეორე კი სწორედ იმ შენობაში შედიოდა. მაგრამ იმ წუთას გუგუნ-პიპინით საცობიც დაიძრა და მეც გამიყოლა.

მას შემდეგ ცალი თვალი სულ მტკვრისკენ მქონდა და როგორც იქნა, ის ქალი დავინახე - ამჯერად მტკვრის მოაჯირზე ისე იყო გადამხობილი, გეგონებოდა, თავი წყალში აქვს გადაკიდებულიო. გამიჩერე-მეთქი, - ვთხოვე მძღოლს და პირდაპირ მტკვარში ჩამავალი  თავდაღმართისკენ დავეშვი. მძღოლმა მომაძახა, - სად გადადიხარ, თავს იკლავო?! ყურადღება არ მივაქციე. ნაწვიმარ დაღმართში მაღალქუსლიანი ფეხსაცმელი ჩამრჩა და ვიდრე მას ტალახიდან ამოვაძრობდი, ქალი იქ აღარ დამხვდა... სქელკედლებიანი ცემენტის ჯურღმულის ორი კარი კი გულმოდგინედ დაეხურათ. შევეჭვდი კიდეც - აქ სულიერი ნამდვილად დამხვდება თუ არა-მეთქი. ამ ორი კარიდან ერთი რკინისა იყო, მეორეს თავზე სარკმელი ჰქონდა ამოჭრილი და ზედ სქელი ფარდა  ეკიდა. მინაზე კი მივაკაკუნე, თუმცა ადმიანის გამოჩენის გარდა ყველაფერს ველოდი. მაგრამ... კარს მიღმა ხმა მომესმა, ხმას ახალგაზრდა ქალიც მოჰყვა, - სიცივეში შავი, გულამოჭრილი მაისურით, შიშველი მკლავებით და... ცისფერი თვალებით. თვალებით მბურღავდა - მართალიც იყო, დაუპატიჟებელი სტუმარი ვიყავი! ამიტომ რამე ხომ უნდა მეთქვა და, - აქ მეთევზეები მტკვრის ცოცხალს ხომ არ ყიდიან-მეთქი? და სასწრაფოდ მეორე კითხვაც მივაყოლე - თქვენ რა გქვიათ? ჯერ - ეკაო, ცივად მომიგდო, მერე უფრო აჩქარებულად - აქ თევზს არავინ ყიდის, მე ვცხოვრობო, მიპასუხა - აქ მარტოს ღამით როგორ არ გეშინია, ტრასაზე ათასი ჯურის ხალხი დადის, ვინმე რომ შემოგივარდეს, სად მიდიხარ-მეთქი... "დამამშვიდა", - ნუ გეშინია,  მარტო კი არ ვარო... კარს აფარებულმა უკან დაიწია. თვალი მივაყოლე და ცემენტზე დაგდებულ ლინოლეუმზე კაცის შელანძღული თეთრი ბოტასები და ჩუსტები დავინახე, მათ უკან კი - იატაკის საწმენდი ჯოხი.

- ესე იგი, მარტო არ ხარ... კიდეც წმენდ და კიდეც ალაგებ...

- აბა, ჭუჭყს ხომ არ შევეჭმევინები!

- მერე, წყალი საიდან მოგაქვს, მტკვრიდან ხომ ვერ ამოიღებ?

- ეს ოთახი წყლის საქაჩია, ორად გავყავით, ბოლტი მეორე "ოთახშია", მოვუშვებ და წყალიც მოდის...

- სხვა, ნამდვილი სახლი არსად გაქვს?

- სად, ქუთაისში? აღარ მაქვს. 13 წლის ვიყავი, დედ-მამა რომ მომიკვდა. მაშინ წამოვედი თბილისში და ჩემი კაცი გავიცანი.

და უცებ საკნის სიბნელიდან კიდევ ერთი ქალი გამოდის, ლამაზი შავი თვალებით და ალალად მიღიმის.

- შენ ვინღა ხარ?

- მე ამის ამხანაგი ვარ. ზოგჯერ მოვდივარ ხოლმე, - ისევ მიღიმის და... ყავას მთავაზობს.

...ჯურღმულში ვიხედები. ამ ვიწრო კარს რომ ვინმე აეფაროს, მერე იქიდან გამომღწევი ვინღაა. მერე სანამ ეკა რამეს იტყვის, საჩქაროდ ვამატებ: - გმადლობთ, წავალ-მეთქი და... მოვდივარ. ზურგს უკან მზერას ვგრძნობ.

ფოტოს გადასაღებად ვტრიალდები, მაგრამ იქ აღარ არიან, შიგნით შემალულან. ისევ იმ "სახლს" გადავუღე სურათი, ნიშნად იმისა, რომ ჩვენ გვერდით ადამიანები ჯურღმულებში ცხოვრობენ... ცხოვრება კი მათი გვერდის ავლით გუგუნ-გრიალით მიედინება...