ივლისის ადუღებული დღეების ქრონიკა
თბილისში ისე ცხელა, როგორც იმერეთში იტყვიან, ხალხს "ტარაბუა (თავბრუ) აქვს დასხმული" და ნიავის მოლოდინში იმას ინიავებენ, რაც ხელთ მოხვდებათ - ზოგი მარაოს, ზოგი ქაღალდის ნაგლეჯს და ზოგიც ხელებს იქნევს აქეთ-იქით, სანამ არაქათი ეყოფა. თუ არადა, ერთსა და იმავეს კითხულობს - ამისთანა სიცხეში რა გვეშველებაო, განსაკუთრებით - თუ ტრანსპორტშია.
- გავუძლებთ, ქალბატონო, ამისთანისთვის გაგვიძლია? - ამშვიდებს მგზავრი და ხალხში ცალი ფეხით ჩასობილი, გაზეთში ფეხბურთზე დაწერილი სტატიის კითხვას აგრძელებს.
- თუ ეს კაცი არ იხრჩობა სიცხით, მე რატომ უნდა დავიხრჩო? - ვიმხნევებ თავს მგზავრის ამტანობით გამხნევებული და თითისწვერებზე ვდგები, რომ ფანჯრიდან შემოსული ნიავი ჩავყლაპო.
და... ვაიმეეე!..
- რა იყო, ქალბატონო, გაზეთიდან ხტება კაცი.
- ნახე! - ვუჩვენებ მე გახრუკული ბუჩქების იქით ტრასაზე პიჟამიან კაცს, - როგორც შოფერი "უბერავს" ავტობუსს აღმართში, ისიც ისე "უბერავს" სირბილით.
- ა, კაცი! კალორიებს ხარჯავს, სპორტსმენია ალბათ! - უხარია გაზეთიანს.
- სპორტსმენი კი არა, გიჟია! - იმრიზება ერთდროულად ორ სკამზე მჯდომი ქალბატონი, - ეგენი ვერ გრძნობენ ვერაფერს, ვერც სიცხეს, ვერც სიცივეს!
- ძალიანაც კარგი... ნეტა, ჩვენც ვერაფერს ვგრძნობდეთ, კარგი არაფერია გარშემო!
- რატომ, ქალბატონო, თქვენ ძალიანაც კარგი ხართ, მაგალითად! - "მეგრულად" ანუგეშებს შოფერი და იმის შიშით, არ შემოველანძღოო, აღმართში 200-ით "აწვება"
"გიჟი" კი ამასობაში თვალს ეფარება, როგორც ივლისის ეს ადუღებული დღე...
* * *
და ღამეც დგება ეზოში გამოლაგებული დიასახლისებით და მათი ძილგატეხილი ქმრებით.
- თამრიკო, თამრიკოო, - ეს ვანოა, გამოხარშული ჩვარივით რომ კიდია რაფაზე და თავი ღამის ნიავისთვის მიუშვერია. მე-9 სართულიდან ეძახის ცოლს.
- თამრიკო შენ და ჯანდაბა, თუ ასე გჭირდება, ეგ შენი თამრიკო, ჩადი და ჩუმად ამოიყვანე, - ვილანძღები, - რა გაყვირებს ამ შუაღამისას, ადამიანი არ ხარ?
- რა იყო, კაცო, დაიძინე და ამოვალ!
- რა დამაძინებს, ქალო, ამ სიცხეში. რას უზიხარ მანდ ამ შუაღამისას! - ხმას უწევს ვანო და ვისაც სძინავს, იმასაც აღვიძებს.
- "თამრიკო" შენ და ჭირი, ვანო! - სრულიად გამოფხიზლებული უკვე გულგარეთ ვამბობ და ფანჯრის რაფაზე ვანოსავით ვეკიდები:
- ვანოო, ვანოოო!
- რა იყო? - იხედება ვანო ჩემკენ.
- რა იყო და, ხომ არ დამაძინე, ახლა კეთილი ინებე და ლუდი მოიტანე!
- ჰაა?!
- ჰაა და, რაც გითხარი, ის ქენი.
ჰოდა, ოც წუთში მე, ვანო, თამრიკო და ეზოს ქალები ლუდით ხელში შევცქერით გახურებულ ცას.
ზოგიერთის ტვინზე მეტად ხო ვერ გახურდება...
* * *
აი, ისეთების ტვინებზე ვამბობ, დილის ცხრა საათზე რომ ჩაუდგამთ არყიანი "სტოლი" და ცეცხლმოკიდებული არაყი - თეფშზე დაასხამ, ზედაც ასანთს შეუნთებ და ცეცხლიც მზად არის!
- გამარჯობა, მეზობლებო!
- გაგიმარჯოს, გაგიმარჯოს! სად მიხვალ ამ უთენია?
- საქმეზე. რამ გაგაგიჟათ, ხალხო, ამ პაპანაქებაში არაყს სვამთ? ხომ დაიხოცეთ? ჭკუის დამრიგებელი არავინ გყავთ?
- რომელი ჭკუისა? - მიღიმიან.
- ხო... თუმცა...
- რა თუმცა, ჩვენი წინაპრებიც გიჟები იყვნენ, ყოველ დილას ას-ას გრამ ჭაჭის არაყს რო "ურტყამდნენ" დეზინფექციისთვის?.. ჰოდა, ზაფხულში არ არის ყველაზე მეტი ინფექცია? - მეკითხებიან ნიშნის მოგებით.
- მაინც გიჟები ხართ! - ვამბობ და ვამატებ, - თქვენცა და აი, ისიც, აივანზე როა გამომჯდარი.
- ვინა, ლევანა? - მეკითხებიან სასხვათაშორისოდ.
- ჰო, ეგა, - ვპასუხობ და მერვე სართულის აივანზე გადმომდგარი ლევანასკენ ვიყურები, - რამ გააგიჟა ამ ხნის კაცი, შიშველი რომ დგას, ხომ გადარია ხალხი?
- ამაზე მეტად გადაირევიან, რაც არი? - მეკითხებიან და ზემოთ ასძახიან:
- ლევანაა, ჰა, ლევანაა!
- რა იყო?
- რა და, ჩამოდი!
- სადა, მაგ ასფალტზე?
- ჰო, რა იყო?
- რა იყო და, გიჟი კი არა ვარ!
- მაშინ მტერი დაგეცალოს, ძმაო! ჭკუაც გესწავლოს, - ადღეგრძელებენ ქვემოდან.
- მეტი არ არის ჩემი მტერი! - მეცინება მე და მხნედ ვემშვიდობები:
- აბა, თქვენ იცით, ხალხო, მართლა არ გაგაგიჟოთ ამ სიცხემ, გაძელით!
* * *
მშვიდობით დაასრულოს ეს ზაფხული (და მთელი ცხოვრება) განგებამ ამათთვისაც და თქვენთვისაც.
მედია "პალიტრის" ცხელი ხაზი 383-384 დარეკეთ, თქვენს შეტყობინებას რეაგირება უახლოეს დროში მოჰყვება
ნანა რამიშვილი