ანაბანაც და ექსკლუზივიც კვების ობიექტისთვის
თბილისის კვების ობიექტების ბაზარი, ერთი შეხედვით, გადავსებულია და ახალი მოთამაშისთვის თავისუფალი ადგილი არ მოიძებნება, თუმცა თვით ბაზრის მოთამაშეები სხვაგვარად ფიქრობენ. "ცოტა ხნის წინ მხოლოდ ვაკეში ასამდე კაფე დავითვალე, მაგრამ ოცამდე მათგანი ბოლო დროს გაიხსნა და მალევე დაიხურა. ეს ნიშნავს, რომ ბაზარზე თავისუფალი ნიშა არსებობს, თუმცა ის სწორად უნდა დაიკავო", - განმარტავს კოტე გაბრიჩიძე, კაფე "დისკავერის" დამფუძნებელი.
კოტე გაბრიჩიძე: "კაფე "დისკავერის" ისტორია 2008 წლიდან იწყება, თუმცა მანამდე მე და რამდენიმე ჩემს მეგობარს უკვე გვქონდა კაფე "მეგალაინი", ამავე დასახელების სავაჭრო ცენტრში. ბიზნესის კეთების გამოცდილება იქ შევიძინეთ. როცა "დისკავერის" გახსნის იდეა გაჩნდა, ვიცოდით, რომ მისი კონცეფცია "მეგალაინისგან" განსხვავებული უნდა ყოფილიყო. ეს უკვე ქალაქში ცალკე მდგომი კვების ობიექტია. მთავარი, რის გარშემოც იდეა ტრიალებდა, ის იყო, რომ კაფეში მოსულ ადამიანს რამე აღმოჩენა უნდა გაეკეთებინა. ჩვენ ერთგული ვრჩებით თავდაპირველი სლოგანისა - აღმოაჩინე სახლის სიმყუდროვე! აქ ადამიანი თავს ისე უნდა გრძნობდეს, როგორც შინ და როგორც ოჯახის წევრს, ისე უნდა ხვდებოდნენ, ნანატრი სტუმარივით უნდა უხაროდეთ მისი მოსვლა.
ამგვარი მიდგომა ნიშნავს, რომ გარემოც, საკვებიცა და მომსახურებაც მხოლოდ კმაყოფილების განცდას უნდა აღძრავდეს. ხუთ წელიწადში ამ მიზანს მივაღწიეთ, მაგრამ გაუმჯობესებაზე მუშაობა არ შეგვიწყვეტია.
ამ ბიზნესში, ჩემი ჩათვლით, სამნი ვართ. საქმე ნასესხები ფულით დავიწყეთ, ნაწილი კრედიტის სახით ავიღეთ. სტარტაპი საკმაოდ რთული იყო. კაფე 2008 წლის 15 მაისს გავხსენით და სამ თვეში ომიც დაიწყო. ძალიან პესიმისტური განწყობა იყო ქვეყანაში, 2008-2009 წლები საკმაოდ კრიზისული იყო ბიზნესისთვის. უმეტესობას კაფეში სიარულის განწყობა არ ჰქონდა. არადა, ადგილი, ჭავჭავაძის #40, სწორედ ხალხმრავლობის გამო შევარჩიეთ: გარშემო უნივერსიტეტებია, "პიქსელის" შენობა, სკოლა, საკმაოდ განიერი ტროტუარი და ლამის ერთადერთია ადგილია ჭავჭავაძეზე, სადაც ავტომობილის პარკირებაა შესაძლებელი. 2009 წლის ზაფხულიდან კაფეს ღია ტერასა გავუკეთეთ, სადაც ეწყობა ფილმების ჩვენება, ფოტოგამოფენები. სხვათა შორის, "პალიტრა მედიის" ჰოლდინგის ერთ-ერთი წევრის, ჟურნალ "ბომონდის" გამოფენა - "აღმოაჩინე ქართული ბომონდი", ჩვენს კაფეში გაიმართა. "დისკავერი", ფაქტობრივად, კულტურის ცენტრისა და კაფის ერთობლიობაა.
განსაკუთრებულად ძნელი იყო პირველი რვა თვე. შინიდან მოგვქონდა ფული, ბიზნესი რომ შეგვენარჩუნებინა. მიხარია, რომ გვეყო გამბედაობა და სიმტკიცე ამ რთული პერიოდის გადასალახავად. როცა რაღაც ძალიან გინდა და ამისთვის შესაძლებლობების მაქსიმუმს იყენებ, მიზანს აუცილებლად მიაღწევ. რატომღაც ჰგონიათ, ბიზნესის დაწყებისთანავე მოგება უნდა დაითვალონ. ჯერ ზარალის ნულამდე დაყვანა უნდა შეძლო და მხოლოდ ამის შემდეგ შეიძლება მოგებაზე ფიქრი. ამ ბიზნესში ბევრი არსებითი წვრილმანია. ინტერიერი, გარემო, კონდიცირება-ვენტილაცია, სისუფთავე, ღიმილი, რომელსაც მიმტანი შემოგაგებებს - ეს ანაბანაა კვების ობიექტისთვის. ცხადია, ძალიან მნიშვნელოვანია მენიუ. გამოგიტყდებით, დღეს "დისკავერიში" მოსულ სტუმრებს მენიუს მეხუთე ან მეექვსე ვერსიას ვთავაზობთ. მუდმივად ვაკვირდებით, რა მოსწონს ან რა არ მოსწონს სტუმარს, რას ითხოვენ და ასე დგება მენიუს საუკეთესო ვარიანტი. კაფეს გასტრონომიული ნაწილი შემოქმედებითი პროცესია.
ძალიან გვინდა კერძებში დიდწილად ადგილობრივი ნედლეულის გამოყენება, მაგრამ ზოგჯერ ბაზარზე ჩვენებური კარტოფილიც კი დეფიციტურია და იმპორტირებულით გვიწევს ჩანაცვლება. კვების ობიექტების მხრიდან ადგილობრივ ნედლეულზე მოთხოვნა დიდია და კვლავაც გაიზრდება, რადგან კიდევ არსებობს თავისუფალი ნიშა ახალი მოთამაშეებისთვის. გაგვიხარდება, თუ მოთხოვნას სოფლის მეურნეობაც აუბამს მხარს შესაბამისი მიწოდებით".
* * *
გამომგონებლის კვერი ცხვა
ზოგს საქმის წამოწყებისკენ კარგი იდეა უბიძგებს, ზოგს გამდიდრების სურვილი თუ საკუთარი გამოგონება. ქართლოს გაბარაშვილმა ეკონომიური საცხობ-ღუმელი შექმნა, გაზეთ "სიტყვა და საქმის" დახმარებით სხვებსაც შესთავაზა და საკუთარი მცირე წარმოება 16 კვმ ფართობზე წამოიწყო.
ქართლოს გაბარაშვილი (გამომგონებელი): "პროფესიით მანქანათმშენებელი ინჟინერი ვარ. 90-იან წლებში პურის საცხობში მოვხვდი, სადაც ჩემი მეგობარი მთავარი ინჟინერი გახლდათ. სწორედ მან შემომთავაზა: გერმანიაში ძალიან გაძვირდა კონვეიერული ღუმელი $130 ათასი ღირს და მოდი, ჩვენ ავაწყოთო. მართლაც ავაწყვეთ, ავამუშავეთ და კარგი შედეგიც მივიღეთ. საცხობში მოვალეობების შესრულების გარდა, პურის ცხობის ტექნოლოგიურ პროცესსაც ყურადღებით ვაკვირდებოდი. იმ პირველი კონვეიერული ღუმლის აწყობამ, რომლის სიგრძე 15 მეტრს აღწევდა, ეკონომიური მინიღუმელების წარმოების დაწყებისკენ მიბიძგა. მოძველებული რკინის ნაჭრებითა და ლითონის დეტალებით პირველი მცირე ღუმელი დავამზადე. ტექნოლოგიურად ისე არ იყო გამართული, როგორსაც ახლა ვამზადებ, მაგრამ მისი საშუალებით მე და ჩემმა ბიძაშვილმა მცირე ბიზნესი წამოვიწყეთ. ამ ღუმელში ორცხობილას ვაცხობდით და ახლომდებარე მაღაზიებში ვაბარებდით. შემდეგ ბაზარზე ორცხობილის ასორტიმენტი ისე გაიზარდა, რომ ამ საქმიანობამ აზრი დაკარგა და კვლავ ღუმელების წარმოებაზე გადავერთე.
შევქმენი კონსტრუქცია, რომლისთვისაც ნაწილები აქ მზადდება და არსაიდან ჩამოტანა არ არის საჭირო. ჩემი გათვლით, ღუმელი უნდა ყოფილიყო ეკონომიური და ყველასთვის ხელმისაწვდომი, რაც მზა პროდუქციის ფასზეც აისახებოდა. ეს არის 1, 2 ან 3-სამსექციიანი და რამდენიმე კამერიანი ღუმელი - თითქმის ოთხჯერ იაფი მსგავსი ტექნოლოგიის იტალიურ ღუმელზე. დიდი ხანია ვაკვირდები უცხოეთიდან შემოტანილ მსგავს ტექნიკას და ასეთი ეკონომიური, როგორც ჩემი ღუმელია, ჯერ ვერ ვნახე. მაგალითად, იტალიური ღუმლის სიმძლავრე 8 კვტ-ია, ჩემ მიერ შექმნილი მსგავსი ტევადობის ღუმლის კი - 4 კვტ. სხვა ღუმელში გამომცხვარი პურის სიმაღლე თუ 8 სმ-ია, იმავე ცომით ჩემს ღუმელში გამომცხვარი პური 10 სმ-ს აჭარბებს. დღეს ჩემი ბიზნესი სულ 16 კვმ-ში თავსდება და მხოლოდ ორნი ვმუშაობთ. დაინტერესებისა და დაფინანსების შემთხვევაში, შესაძლებელია ამ ღუმელების სერიული წარმოებაც და თუ მათ პურის ცხობაში გამოვიყენებთ, შეგვიძლია პურის ფასში ელექტროენერგიის ან ბუნებრივი აირის დანახარჯი საგრძნობლად შევამციროთ. ეს კი პურის გასაყიდ ფასზეც აისახება".
P.S. გაგვიზიარეთ თქვენი ბიზნესის ისტორია, გახდით გადაცემა "ბიზნესფაილის" მონაწილე და გახადეთ თქვენი კომპანია კიდევ უფრო ცნობილი რადიოში, ტელევიზიასა და პრესაში. გადაცემაში მოხვედრის მსურველებს შეუძლიათ დაგვიკავშირდნენ ტელეფონის ნომერზე: 272-52-83.