"იცოდეთ ერთი რამ: ჩემი სახელის ხსენებისა და ხალხისთვის თვალებში შეხედვის არასოდეს შეგრცხვებათ" - კვირის პალიტრა

"იცოდეთ ერთი რამ: ჩემი სახელის ხსენებისა და ხალხისთვის თვალებში შეხედვის არასოდეს შეგრცხვებათ"

დღეს ტიციან ტაბიძია დაბადების დღეა. პოეტი 1895 წელს,  ქუთაისის მაზრის სოფელ ჭყვიშში,  მღვდლის - იუსტინიანე ტაბიძის ოჯახში, დაიბადა, ტიციანის დედა - ელისაბედ ოქროპირის ასული ფხაკაძე მახლობელი სოფელ ფაცხანაყანებიდან იყო. ელისაბედი ძალზე შრომისმოყვარე და დაკვირვებული ქალი ყოფილა.

"მე არ მახსოვს, როგორ ვისწავლე წერა-კითხვა, ოთხი წლისა ვიყავი, როცა ჩვენსავე შენობაში მოწყობილ სკოლაში დავდიოდი და ადვილად ვერკვეოდი ანბანში. ეს ძალიან ახარებდა დედაჩემს“

- წერდა ტიციანი ავტობიოგრაფიაში.

თბილისში, გრიბოედოვის ქუჩაზე, ძველ უბანში, დიდი პოეტის, ტიციან ტაბიძის სახლია, სიტყვები, რომელიც 1937-ში გამომშვიდობებისას მან ატირებულ ცოლ-შვილს უთხრა, ყველას როდი შეეძლო ეთქვა, - "იცოდეთ ერთი რამ: ჩემი სახელის ხსენებისა და ხალხისთვის თვალებში შეხედვის არასოდეს შეგრცხვებათ".

გთავაზობთ სტატიას გაზეთ "კვირის პალიტრის" არქივიდან:

ამ სახლში ღრმა მოხუცებულობამდე ცხოვრობდა ტიციანის ერთადერთი ქალიშვილი ნიტა (ტანიტი). ბედად დაჰყვა: მისთვის პოეზიის რაინდებს მიეძღვნათ ლექსები - ისინი მამამისის მეგობრები იყვნენ. ნიტას დაბადების ცნობაში სიტყვა-სიტყვით წერია: "ტანიტ ტაბიძე, დაბადების თარიღი 1921 წელი, 16 იანვარი. დაბადების ადგილი თბილისი. მამა ტიციან ტაბიძე - 28 წლის, დედა ნინო მაყაშვილი - 25 წლის. მოწმეები: პაოლო იაშვილი, გრიგოლ რობაქიძე, კოტე მარჯანიშვილი, ვალერიან გაფრინდაშვილი, გიორგი ლეონიძე, შალვა აფხაიძე..."

ტიციან ტაბიძე ნინო მაყაშვილთან ერთად ბუმბერაზი სახელებია, არა? ასეთი ბედი ყველას როდი აქვს! შეიძლება ახლა იმიტომაც არქმევენ გოგონებს ნიტას. ახლა ამ სახლის კარს ნიტას ვაჟი, ტიციანის შვილიშვილი, კარდიოლოგი გივი ანდრიაძე აღებს, - მართალია, პოეტის გენმა ვერ იმძლავრა, მაგრამ მის სულში სიმამაცე მუდამ ფხიზლობდა. ის ერთადერთი ქართველი მოფარიკავე იყო, რომელიც 60-იან წლებში, მსოფლიო ჩემპიონი გახდა.

- ხელისგულზე ნატარები პოეტის ერთადერთი ქალიშვილი ისეთი უბრალო იყო, თითქოს არც კი ახსოვდა, რომ პოეტები ღვთაებრივ ლექსებს უძღვნიდნენ: "არ დაიჯერო, არ დაიჯერო,/რომ ჩვენ შეგვეძლოს ლექსის ჭენება,/ჩვენ კუბოს მაშინ გამოგვიცვლიან,/თუ მოხდა ჩვენი გადასვენება./მაგრამ ერთსა გთხოვ, რომ დაიჯერო,/რომ ჩვენ ვიყავით ლექსის მძევალი,/რომ პოეზიას არა ჰყოლია/გაცოფებული ჩვენზე მწევარი..."

- უბრალოება ცუდია? დედა სიყვარულით და სითბოთი იმიტომაც იყო სავსე, რომ ბავშვობაში აღმერთებდნენ. მერე წავიდა მისი საქმე ცუდად. 16 წლის იყო, როცა მამა დაუხვრიტეს...

- ტიციანმა უდიდესი სულიერი საუნჯე დაგვიტოვა. ულამაზესი პოეზია: "შენ აქ რა გინდა,/მაგრამ ყოველთვის მომაგონდები ამ ანანურთან,/შავი არაგვი თეთრ არაგს ერთვის,/ჩვენი გათიშვა კი ყველას სურდა..." ნუთუ თქვენს შთამომავლობას არ გამოჰყოლია პოეტის ნიჭი?

- სამწუხაროდ, არა... ბაბუამ საგზლად სიყვარული დაგვიტოვა. დედაჩემმაც... ის მამის დიდი ოჯახის ტრადიციას აგრძელებდა, მასთან მუდამ უამრავი ხალხი ტრიალებდა. ერთხელ ერთი პატარა გოგონა ჩამოვიდა რუსეთიდან - ნატაშა სოკოლოვსკაია, ბაბუას მეგობრის, დიდი რუსი პოეტის ბორის პასტერნაკის ოჯახის რეკომენდაციით - თბილისში ნიტასთან მიდი, არაფერს გაგიჭირვებსო. რამდენიმე დღით ჩამოსული, 4 წელიწადი დაიტოვა დედამ... მერე ნატაშა საუცხოო მთარგმნელი და ლიტერატორი გახდა.

... სანამ ადამიანი არსებობს, მასში სიყვარულს რა გამოფიტავს, - მოსკოვში სწავლისას 10 წელიწადი ვიცხოვრე ბორის პასტერნაკის ოჯახში. ამას რა დამავიწყებს. არც მათ დავიწყებიათ. 1959 წელს ბორისი ჩვენთან სტუმრად ჩამოვიდა. იმ დროს "ექიმი ჟივაგო" უკვე გამოცემული ჰქონდა საზღვარგარეთ და დიდი აურზაური იყო ატეხილი. ხრუშჩოვის მთავრობა არ სწყალობდა. სხვა მწერლებს ხელისუფლების ეშინოდათ და პასტერნაკის ოჯახს ახლოს ვერ ეკარებოდნენ. ბორის პასტერნაკი ავად რომ იყო, ბებიაჩემი გვერდიდან არ მოშორებია, მის ხელში დალია სული...