უცნობი კაცი
/დასაწყისი იხილეთ: დაკარგული კოცნა
თბილისში გვაქვს გამოთქმა - "ჩაცუცქული ტიპი" ანუ კაცი, რომელიც უბნის ამბებს ჩაცუცქული არჩევს და ფიქრობს, რომ სამყაროს მართვის უფლება აქვს. ვერაფერი ბედენა კაცის ხატებაა, მაგრამ ახლა ასეთ ბიჭს ვიხსენებ.
მაშინ ყველაფერი ადვილი იყო. არ მამძიმებდა წარსული, არ ვდარდობდი მომავალზე, ამიტომ მარტივად ავირჩიე კაბა.
- გოგო, ე, რა მოკლე კაბა გაცვია?! - შემომიბღვირა იმან.
მე კარგად მესმის, რომ როდესაც ახლობლები რამეს გვიკრძალავენ, ეს თავისუფლების შეზღუდვად კი არა, ზრუნვად უნდა მივიღოთ, რომელიც ყურის შესაბარტყუნებლადაც არ ღირს.
- დაიკიდე, წამო, - მალევე მოლბა ჩემი "კავალერი".
მიყვარს პირველი პაემნები, დღეები, როდესაც კაცები საკუთარი ცხოვრების კარს გიღებენ და მის მილაგებულ ნაწილში შეჭყეტის ნებას გრთავენ.
ერთი ქუჩა მეორეში ისე გადადის, ადის, მერე სწორდება და უხვევს, კიდევ ადის, ისევ უხვევს, მაღლდება, რომ დაღლას ვერ ვგრძნობ. მერე შავ, ზამბარასავით დახვეულ რკინის კიბეს მივუყვებით და ხის, მტვრიან, რიკულებიან აივანზე შევდივართ.
- დეეეე! - პატარა გოგო ეზოდან ეძახის დედას. გასაშრობად გაფენილი ფერად-ფერადი თეთრეული ეფარება, - გოგო, რა გაყვირებს, ადი სახლში, ტო! - ბრაზობს ჩემი კავალერი.
მაგიდა, სამი სკამი, გაზქურა, გახუნებული კედლები, მინანქარამძვრალი ნიჟარა, გაცვეთილი ლინოლეუმი, ჭურჭლის კარადაში წითელი, ამ სურათისთვის შეუფერებელი კობალტის მოოქრული ჭიქები.
- რა ლამაზია?!
- ხო, იკაიფე? დაჯე აქა! - კავალერი სკამს მიჩოჩებს.
სამზარეულოში ქალი შემოდის. ფეხზე ვდგები, ქალი თმაზე მეფერება, გულში მიკრავს. მოვწონვარ.
წელში გამართული ვზივარ. ეს დედაჩემის მანერაა.
თეთრი კვერცხები ოსტატურად სკდება ქალის თითებში. თეთრი ფქვილი, თეთრი არაჟანი, თეთრი ვანილი, თეთრი ნაღები. ფქვილი მაგიდაზე იბნევა. ეგებ რამე ვუთხრა? მაგრამ რა?! უხერხულობის წამი გადის.
ჩემთვის დადგმულ სპექტაკლს ვესწრები, სადაც მსახიობი, ეს ძველი, ჩაცუცქული ბიჭი, ჩემთვის როლს ასრულებს. თუ ეს როლია მისი ჭეშმარიტი სახე, ის კი, რაც დანარჩენი სამყაროსთვის ჩანს, მორგებული?
მოვლენები არასდროს მეორდება. უნდა დავიმახსოვრო: ტკბილი, ღრუბელივით სქელი სურნელი - ვანილის, ფქვილის, ჯადოსნობის... პატარა, ჩაცუცქული ბიჭის კაპიტულაცია სიყვარულთან...
დამშვიდობებისას სამაჯურს ვიხსნი და ვაძლევ, თითქოს ასეა აუცილებელი. მერე გაუხდელად ვწვები საწოლში, ჩემი პატარა კაბა ნამცხვრის სურნელით არის გაჟღენთილი. გონებაც. მეორე დღეს ჩემი კავალერი არჩილი ომში წავიდა.
ტელეფონს ვეძებ.
- ლიკა, არჩილთან მივდივარ, წამოხვალ?
25 წლის შემდეგაც კაბას ვირჩევ. გარეთ ხმაურიანი ქუჩა და ლიკა მხვდებიან.
- ახლა რაღა მოგელანდა? - ჯერ მეხუტება, მერე მანქანას სძრავს ლიკა.
- რისი სუნია? - ვარიდებ თავს კითხვას.
- აბიჟაეშ, არჩილთან ტკბილეულის გარეშე წავალ?
გზა ლარივით გაჭიმულა და არსად აპირებს მოხრას. მერე გვნებდება და ირკალება, ხრეშიან გზად იქცევა და ოდესღაც მთავრდება.
ლიკა არჩილის სახლად წოდებული ქოხისკენ მიმავალ ბილიკზე სწრაფი ნაბიჯით, თითქმის სირბილით მიდის.
- არჩიიილ!
ახლა ქოხიდან გაბურძგნილი კაცი გამოვა. ან სულაც ეზოში, ხეებზე ჩამოკონწიალებული ჰამაკიდან წამოიმართება, მეჩხერი ღიმილით აიტაცებს ლიკას, დაატრიალებს, მერე კვამლის, არყის, სიგარეტის სუნით გაჟღენთილი ტყეკაცი მე გადამეხვევა, ლოყას ლოყაზე მომადებს, დამჩხაპნის... მის სუნს შევისუნთქავ და ვეტყვი, რომ ვალდებულია სახლში წამოვიდეს. ის მეტყვის, რომ სახლი არ აქვს. ვუპასუხებ, რომ აქვს, იმიტომ, რომ ჩვენ ველოდებით, მაგრამ არჩილი არ ჩანს. მის ქოხში შევდივართ. ტახტზე გალეული, გაბურძგნილი კაცი კი არ წევს, დევს.
- არჩილ! - კივის ლიკა. სასწრაფოს მანქანა საუკუნის შემდეგ მოდის. არჩილს საკაცეზე აწვენენ.
- ფილტვების ანთება აქვს, - გვიხსნის ცხვირაბზუებული ექიმი საავადმყოფოში.
მაგან რა იცის, ვისი სიცოცხლე ჩავაბარეთ!
- ეს კაცი გმირია! - ვუყვირი ექიმს. ლიკა უფრო საზრიანია, სანდროს ურეკავს.
"ლიზა, მომენატრე", - ვიღებ მესიჯს.
ახლა ტელეფონი იწყებს რეკვას.
- უპასუხე! - მიბრძანებს ლიკა. მერე ტელეფონს მართმევს.
- დედიკო, მე და მამიდაშენი გელოდებით, იცი, რა კარგი ფილმი ვნახე? საოცრად ნასიამოვნები ვარ, უი, ლიკა ხარ, ძვირფასო? - გარკვევით მესმის, რას ეუბნება დედაჩემი ლიკას.
სანდროს გამოჩენა უმალ ალაგებს მოვლენებს. ექიმის გამომეტყველება ახლა გულითადობას გამოხატავს. არც არჩილი ეჩვენება გაბურძგნილ და ჭუჭყიან ბომჟად და არც ჩვენ ვეპატარავებით თვალში.
დღეს დედასთან დავრჩები. მის გემივით საწოლზე პატარა კუთხეს დავიკავებ და ნანახ ფილმზე ვისაუბრებთ. ექიმს დედაჩემის ტელეფონის ნომერს ვუტოვებ და ტელეფონს ვთიშავ. დღეს კოტეს ვერ გავუძლებ. დღეს უცნობი კაცის შეცნობის ნერვები არა მაქვს. მირჩევნია, არჩილზე ვიფიქრო.