1624 წლის 26 სექტემბერს შირაზის მთავარ მოედანზე უშველებელი კოცონი აეგიზგიზებინათ სპარსელ ჯალათებს. არც საწამებელი იარაღი დავიწყებოდათ: მარწუხები, ლურსმნებიანი სარეცელი, ნიჩაბი, შანთები. . . ტანჯვის ხელოვნებას სრულყოფილად დაუფლებულთ ყველაფერი გაემზადებინათ.
ქეთევანი მოედანზე გამოიყვანეს და კვლავ შესთავაზეს არჩევანი შაჰის ცოლობასა და ქრისტეს სძლობას შორის. ქეთევანმა ლოცვის ნება ითხოვა. შემწეობა შესთხოვა უფალს- და. . .ქართული მიწა-წყალივით დაკუწეს და დაანაწევრეს მისი სხეული, ლურსმნების სარეცელი გაუგეს და ზედ დარეცეს, ბოლოს კი სხივფენილი შუბლი გაუპეს გავარვარებული ნიჩბით.
ის თავისი ცხოვრებითა და აღსასრულით ქართველქალობის სიმბოლოდ იქცა. ქალი, დედა, დედოფალი, შეურიგებელი მებრძოლი და მოწამე-ყველაფერი დაიტია საკუთარ თავში, საკუთარი და უფლისმიერი მადლით განანათლა და განაბრწყინა.
ის დღევანდელობაშიც ქართველქალობის მაგალითად რჩება, მისაბაძ ზნეობრივ მაგალითად, რომლის ნაკლებობასაც აგრერიგად განვიცდით თანამედროვეობაში.