1624 წლის 26 სექტემბერს შირაზის მთავარ მოედანზე უშველებელი კოცონი აეგიზგიზებინათ სპარსელ ჯალათებს. არც საწამებელი იარაღი დავიწყებოდათ: მარწუხები, ლურსმნებიანი სარეცელი, ნიჩაბი, შანთები. . . ტანჯვის ხელოვნებას სრულყოფილად დაუფლებულთ ყველაფერი გაემზადებინათ.

ქეთევანი მოედანზე გამოიყვანეს და კვლავ შესთავაზეს არჩევანი შაჰის ცოლობასა და ქრისტეს სძლობას შორის. ქეთევანმა ლოცვის ნება ითხოვა. შემწეობა შესთხოვა უფალს- და. . .ქართული მიწა-წყალივით დაკუწეს და დაანაწევრეს მისი სხეული, ლურსმნების სარეცელი გაუგეს და ზედ დარეცეს, ბოლოს კი სხივფენილი შუბლი გაუპეს გავარვარებული ნიჩბით.

ის თავისი ცხოვრებითა და აღსასრულით ქართველქალობის სიმბოლოდ იქცა. ქალი, დედა, დედოფალი, შეურიგებელი მებრძოლი და მოწამე-ყველაფერი დაიტია საკუთარ თავში, საკუთარი და უფლისმიერი მადლით განანათლა და განაბრწყინა.

ის დღევანდელობაშიც ქართველქალობის მაგალითად რჩება, მისაბაძ ზნეობრივ მაგალითად, რომლის ნაკლებობასაც აგრერიგად განვიცდით თანამედროვეობაში.

სწამდეს თუ არა ღმერთის არსებობა, ეს ადამიანის თავისუფალი ნებაა და ამ არჩევანში თავად უფალიც კი არ ერევა. ასევე, ადამიანის ასარჩევია, რა სწამდეს - უფლის ნაქადაგები ჭეშმარიტება თუ ადამიანთა შექმნილი რელიგიები და თეორიები. არც ამ არჩევანში ერევა ღმერთი, იმის მიუხედავად, რომ სწორედ ადამიანის გადასარჩენად გაიარა გზა ზეციდან მიწამდე და პირიქით; გაიარა ტანჯვით სავსე გზა ბეთლემიდან გოლგოთამდე.

"შუშანიკი", თურმე, შროშანს ნიშნავს. მამამისს მისთვის სახელად ვარდანი დაურქმევია, მაგრამ ყველა შუშანიკს ეძახდა თავისი ფიზიკური და სულიერი მშვენიერების გამო. ყვავილივით მშვენიერმა საოცარი სიმტკიცე და გამბედაობა გამოიჩინა და უმწეო ქალი ქრისტეს სძლად იქცა, რომელმაც უთანასწორო ბრძოლაში დაამარცხა "მგელი იგი" ვარსქენი. მან ერთადერთმა გაბედა, დაპირისპირებოდა თავისი ქმრის სისასტიკესა და დამღუპველ პოლიტიკას, და ამ არჩევანით თავისი სამფლობელოს მცხოვრებთათვის მისაბაძ მაგალითად იქცა.