მიუხედავად იმ უმძიმესი წლებისა, XX საუკუნის 90-იანები რომ ერქვა საქართველოში, 1993 წლის ივლისი ჩემი თაობისათვის მაინც ერთ-ერთ დიდ ტკივილად იქცა - 2 ივლისი ტამიშთან ჩვენი ბიჭების დაღუპვის დღეა, ხოლო 5 ივლისი -  მამა ანდრია ყურაშვილისა და იური ანუას მოწამებრივი აღსასრულის დღე.

დღეს ზუგდიდში ხალხმრავლობაა – რადგან დღეს, ვლაქერნობის დღესასწაულზე, ყოვლადწმინდა ღვთისმშობლის კვართი უნდა გამოაბრძანონ მორწმუნეებთან.

აარონის შთამომავალნი-ზაქარია და ელისაბედი- ცხოვრობდნენ ისრაელში, ქალაქ ქებრონში, რომელიც იუდეის მთებში იყო გაშენებული ღვთისმსახურთა საცხოვრებლად. ელისაბედი ყოვლადწმინდა ღვთისმშობლის დეიდაშვილი იყო. მოხუცებულობამდე მიეღწიათ, მაგრამ შვილი არ ჰყავდათ. დასცინოდნენ, ყვედრიდნენ გარშემომყოფნი, მაგრამ მოხუცებულნი უდრტვინველად ეგუებოდნენ უფლის ნებას.

ზაქარია მღვდელი იყო და იერუსალიმის ტაძარში მაშინ ასრულებდა ხოლმე მსახურებას, როდესაც მისი რიგი მოაწევდა. ერთხელაც, საკურთხეველში ყოფნისას, უფლის ანგელოზი იხილა, რომელმაც უთხრა, რომ შეისმინა ღმერთმა მისი ვედრება და მიეცემოდა ვაჟი. თანაც ისეთი, რომელიც დედის მუცლიდანვე აღივსებოდა სულიწმინდით, მავალთ მოაქცევდა და მესიის მისაღებად განამზადებდა. არ დაიჯერა ზაქარიამ-მოხუცებულნი და ბერწნი ვართო მე და ელისაბედი: სიბერისაგან წელში გამართვაც კი მიჭირსო. მაშინ ანგელოზმა უთხრა: მე გაბრიელი ვარ, უფლის წინაშე მდგომარე. მომავლინეს შენდა ხარებად. რაკი არ გჯერა ჩემი, დადუმდი. სიტყვასაც ვერ წარმოთქვამ, სანამ ყოველივე არ აღსრულდება!

ზაქარია ქებრონში დაბრუნდა. მალე ელისაბედმა შეიტყო, რომ ფეხმძიმედ იყო. 5 თვე მალავდა ამ საოცარ ამბავს. მაგრამ მთავარანგელოზმა გაბრიელმა ყოვლადწმინდა ქალწულს ახარა მესიის განკაცების უდიდესი საიდუმლოს აღსრულების შესახებ. თანაც დასძინა, რომ ელისაბედიც ორსულად იყო. ღვთისმშობელი ქალწული მაშინვე დეიდაშვილისაკენ გაეშურა, რომელიც მისგან რამდენიმე დღის სავალზე ცხოვრობდა. როგორც კი ფეხმძიმე მარიამმა ელისაბედის ეზოში შეაბიჯა, ელისაბედის მუცელში ნაყოფი შეკრთა და ხლდომა იწყო – ასე მიეგება პირველად მუცელში იოანე ნათლისმცემელი ქრისტეს.

სამი თვის შემდეგ მარიამი თავის ოჯახში დაბრუნდა, ხოლო ცოტა ხნის შემდეგ ელისაბედმა ძე შვა. როდესაც ქალს ჰკითხეს, რას აქმევდა შვილს, მან იოანე ისურვა. ზაქარიამაც, რაკი ლაპარაკი არ შეეძლო, ფიცარზე დაწერა –იოანე. და მაშინვე დაუბრუნდა მეტყველების უნარი. და უწოდეს ახალშობილს იოანე, რაც საღმრთო მადლსა და ნიჭს ნიშნავს.
ასე აღესრულა შობა წმინდა იოანე ნათლისმცემლისა.

დღეს 7 ივლისია- უფლის წინამორბედისა და ნათლისმცემლის, იოანეს, შობის დღე.

მარიამ ბურჯანაძე

ათონის მთა ყოვლადწმინდა ღვთისმშობლის რჩეული ადგილია, ბერთა სამკვიდრებელი, მოკაშკაშე კელაპტრად ანთებული მსოფლიო ქაოსში. უამრავი მონასტერი, მოღვაწე თუ ხატი გაბრწყინდა უფლისმიერი მადლითა და სასწაულით.

აღდგომის შემდეგ 40 დღის განმავლობაში ეცხადებოდა ქრისტე თავის მოსწავლეებს, ასწავლიდა, სასუფევლის საიდუმლოებებს უმხელდა, წმინდა წერილს განუმარტავდა… სიყვარულითა და სასოებით აღვსილიყვნენ მოციქულები – მათ გვერდით ხომ კვლავ მათი უსაყვარლესი მოძღვარი იყო.

დღეს გიორგობაა-წმინდა გიორგის თავისკვეთის დღე. დასასრული რამდენიმეთვიანი
წამებისა და ტანჯვისა, დამცირებისა და გვემისა. 23 ნოემბერს ბორბალზე გაკვრით დაწყებული მოწამებრივი გზა 6 მაისს დასრულდა და წმინდა გიორგი ზეციურ მხედრობას შეუერთდა.

იერუსალიმის ტაძრის ეზოში ის ადამიანები ცხოვრობდნენ, რომლებსაც უფლისათვის მიეძღვნათ საკუთარი სიცოცხლე. მათ შორის იყო მართალი სვიმეონი - უხუცესი მათგან. მისი წარმომავლობის შესახებ არაფერია ცნობილი. მაგრამ, რადგან იმ დროისათვის საუკეთესო განათლება ჰქონდა მიღებული, სავარაუდოდ, არისტოკრატთა ფენას ეკუთვნოდა - იგი ერთ - ერთი იყო იმ 70 ბრძენიდან, პტოლომეოს ფილადელფოსმა ალექსანდრიაში რომ მიიწვია წმინდა წერილის სათარგმნად. თარგმანზე მუშაობისას ეჭვებმა აავსო სვიმეონის გული-როგორ შეიძლებოდა, ქალწულს ეშვა ძე და კვლავ ქალწულად დარჩენილიყო? მან გადაწყვიტა "დედაკაცი" ჩაეწერა "ქალწულის" ნაცვლად, მაგრამ ხელი გაუჩერდა და წერა ვეღარ განაგრძო. ამიტომ იმ დღეს შეწყვიტა მუშაობა და გაისეირნა. მდინარეზე გადასვლისას კვლავ მსჯელობდა ამ საკითხზე თავის თანამგზავრებთან. მსჯელობისას ხელიდან მოიძრო ბეჭედი, წყალში გადააგდო და თქვა, რომ იწამებდა ამას, თუკი კვლავაც ნახავდა თავის ბეჭედს.

ბერი გიორგი გარდაიცვალა. მთელი საქართველოს უერთგულესი ჭირისუფალი, კათოლიკოს –პატრიარქი ილია II ახლა თავისი ხორციელი და სულიერი ძმის ჭირისუფალია.

ყოვლადწმინდა ღვთისმშობლის კიდევ ერთი სასწაულმოქმედი ხატის შესახებ

"ადვოკატა" მხსნელსა და მეოხს ნიშნავს. და, მართლაც, ეს ხატი სასწაულებრივად ეხმარება ყველას, ვისაც მისი მეოხება სჭირდება.