"მაინც რა არის ბედნიერება?!" - კვირის პალიტრა

"მაინც რა არის ბედნიერება?!"

ბედნიერება, რომლის ძიებაშიც კაცობრიობამ უდიდესი ძალა დახარჯა, თითოეულმა ადამიანმა კი თავისი სიცოცხლის არცთუ მცირე დრო და ენერგია შესწირა, ისევ შორსაა...ისევ გამართულია დიდი მარათონი და, საუბედუროდ, ამ მარათონში ჩაბმულნი ხშირად თავაწყვეტილ უკურბოლას მიეცემიან ხოლმე. სრულიად საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქმა, უწმინდესმა და უნეტარესმა ილია II-მ არაერთხელ ახსნა ბედნიერების საიდუმლო თავის ქადაგებებში: "ადამიანმა თავისი ცხოვრებით ჯვარი უნდა შექმნას. ეს ჯვარი ასე გამოისახება - სწრაფვა ღვთისაკენ და სწრაფვა ადამიანისაკენ. ბედნიერია ის, ვინც არა მარტო ატარებს თავის ჯვარს, არამედ თავისი ცხოვრებით ქმნის კიდეც მას. ამგვარი ადამიანი თავადაც ცხონდება და გარშემო მყოფთაც აცხოვნებს...

ბედნიერია ის ადამიანი, რომელსაც ღვთის იმედი აქვს. ეს იმას ნიშნავს, რომ მას აქვს რწმენა, სიყვარული და სასოება. როცა ადამიანი კარგავს ყოველივე ამას, როცა საკუთარი ნებით მოქმედებს და სურს, თავისი ძალით მოიწყოს ბედნიერი ცხოვრება, ამ შემთხვევაში, ხშირად უფალი ადამიანს ან ერს რაიმე მძიმე განსაცდელს უგზავნის. განსაცდელი ადამიანს იმიტომ კი არ მოევლინება, რომ ღმერთს მისი დასჯა სურს, არამედ, უპირველესად იმიტომ, რომ ადამიანს რწმენა მოეცეს. უფალი ამ განსაცდელით ცდილობს ადამიანს თუ ერს ჭეშმარიტი სარწმუნოება დაუბრუნოს".

მაინც რა არის ბედნიერება? როდის იწყება მისი ძებნა? იქნებ ბავშვობაშივე, მაშინ როცა ჯერ კიდევ არ ვიცით, რომ უბედურებაც არსებობს ამქვეყნად... "კვირის პალიტრის" მესვეურებთან ერთ-ერთი შეხვედრისას პატრიარქმა ბრძანა, რომ ამაზე ფიქრი აუცილებელია, რომ ბავშვებსაც აქვთ ბედნიერება, რომელიც უკავშირდება ათი მცნებიდან ერთ-ერთს - "პატივი ეც დედასა შენსა და მამასა შენსა"...

ბედნიერებას დვრიტა ალბათ ძალიან ადრე უნდა დავუდოთ და ეს მშობლების მეცადინეობითაც უნდა მოხდეს.

და მაინც, ძალიან საინტერესოა, როგორ გვესახება დღეს, თანამედროვე ქართველებს - მშობლებსა და შვილებს ბედნიერება?

- ბედნიერება იქნებოდა, რომ კარგი მეზობლები ჰყოლოდა ჩვენს ქვეყანას, მშვიდი ცხოვრების საშუალება მისცემოდა, არავის მოენდომებინა მისი გადაყლაპვა, - ამბობს სტუდენტი ზაალ მაისურაძე...

- ბედნიერებაა, როცა საღამოს შინ მიდიხარ და იცი, რომ შვილებისთვის მეორე დღის სადილის ფული მაინც გაქვს, - მეუბნება ლამარა გვასალია და დახლზე დაწყობილ ხილს ასწორებს...

- ბედნიერი ვიქნებოდი, შვილის უცხოეთში გაგზავნა რომ შემეძლოს სასწავლებლად. ძალიან ნიჭიერია, მაგრამ რად გინდა? უცხოეთში კი არა, აქაც მიჭირს მისი შენახვა... არადა, დღეს ვინც წავიდა საზღვარგარეთ, ყველა გენიოსი ჰგონიათ, ვინც ვერა - ზედ არ უყურებენ, - ცოტა გაღიზიანებული ელიზბარ ნანობაშვილი ხალხით სავსე ავტობუსში თავს ძლივს იმაგრებს, რომ არ წაიქცეს...

- დედა მყავს ავად და სამკურნალო ფულს რომ ვიშოვიდე, ბედნიერი ვიქნები, - ძუნწად ერთვება საუბარში გამხდარი ქალბატონი...

აკაკი წერეთლისეული ბედნიერების "რეცეპტი" გამახსენდა, მისი ლექსი "ანდერძი ჩემს შვილს":

გულს ნუ გაიტეხ, იყავ მხნე,

რაც უნდა ჭირში ჩავარდე,

ცხოვრების დახლართული გზა

უშიშრად გაინავარდე!

ყველა გიყვარდეს და ცოდვაც

შეუნდვე წრფელის გულითა!

მით ამაღლდები მდაბალი,

სხვებისგანც სიყვარულითა.

მარტო შენს თავზე ნუ ზრუნავ,

სხვებიც გახსოვდეს მარადა,

შრომა აიღე მახვილად

და მოთმინება ფარადა!

აი, ეს არის ამქვეყნად

შვება და ბედნიერება

და უკვდავების მარადი,

უჭკნობი ბედნიერება!

ცხოვრების დაძაბულმა რიტმმა და  XXI საუკუნემ ადამიანებს მეტი პასუხისმგებლობა დააკისრა, ბედნიერების გზაც შენიღბა. მობრიალე სარეკლამო აბრებსა და საზეიმო გირლანდებს შორის ძნელია მისი დანახვა...

- ბედნიერება რო გაიგო, რომელია, ბრძენი უნდა იყო, - მითხრა გახუნებულპერანგიანმა გოგია პაპამ და სიტყვას გული ამოაყოლა, - ყმაწვილობაში ბედნიერი ვიყავი და სიბრძნე არა მქონდა, რო გამეგო... მერე დედ-მამა დამეხოცა და მივხვდი, ბედნიერი მაშინ ვიყავი, როცა მყვანდნენ... რაღა დროს! მერე შვილები დავზარდე, ვასწავლე. მეგონა, ცოტაც და ბედნიერი ვიქნები-მეთქი... ეგე, ერთი შინ მიზის, რაღაცა გაშტერება სჭირს, დეპრესიააო... მეორე ქალაქშია. რა მიაქვს, რა მოაქვს, არ ვიცი. ჰოდა, ეხლა ვფიქრობ, ბედნიერი ვიყავი, ეგენი რო პატარები მყვანდნენ, სალამურებს რო დავუთლიდი და რო უხაროდათ... მაგრამ მაშინ ვერ ვიცოდი... იიჰ! - ხელი ჩაიქნია და ფეხებთან დადგმულ თეთრ ტომარას დასწვდა... ცალი ხელით აითრია, ძლივს გაიმართა წელში. გვარიანად გაცვეთილი, ჩათელილი ბათინკების ფლატუნით განაგრძო გზა.

დავრჩი რაღაცნაირად გულზე სიმძიმეშემოწოლილი. ვუყურებდი მის მოქანავე ზურგს და უჩვეულოდ გრძელ ხელებს, იქნებ ამსიმძიმე ტომრების თრევაში დაგრძელებულს. მე კი ვიცოდი, რაც მაწუხებდა, მაგრამ მან როგორ გაიგო, არ ვიცი. მობრუნდა და უკვე იმდენად შორიდან მომაძახა ბოლო სიტყვები, რომ მარტო მე კი არა, მთელმა ორღობემ გაიგონა:

- შვილო, იცი, რას გეტყვი? ა ემ ოკრობოკრო გზას რო ვტკეპნი, ბედნიერი ვარ... რო ვეღარ დავტკეპნი, მაშინ გავიგებ, მაგრამა მაშინ ხო ვეღარაფერ გეტყვი...

გაიცინა და წავიდა...

- ბედნიერია, როგო არა! - კეთილად ჩაიხითხითა მისმა მეზობელმა, ათას ვარამში გამოვლილმა ციცია ვარდოშვილმა, - სხვები ოქროს სასახლეებ იშენებენ, ჩვენ მამა-პაპის ქვის სახლები რო არ დაგვექცეს, იმათ ძლივ ვუვლით... აქ ბედნიერ ვერ იპოვით, სატკივარია ბევრი, - დააყოლა დარდიანად...

არაფერი მითქვამს, მაგრამ ძალიან მინდოდა მეთქვა... მინდოდა, მომეყოლა ოსკარ უაილდის "ბედნიერი უფლისწული", მისი ოქროს ქანდაკების და მისი მოურჩენელი ტკივილის ამბავი:

"ბედნიერ უფლისწულს თვალები ცრემლით ავსებოდა და ოქროს ღაწვებზე ღაპაღუპით სცვიოდა. მთვარის შუქზე ისეთი მშვენიერი სანახავი იყო, რომ პატარა მერცხალს გული სიბრალულით აევსო.

- ვინა ხარ? - შეეკითხა მერცხალი.

- მე ბედნიერი უფლისწული ვარ.

- მაშ, რაღა გატირებს? - გაიკვირვა მერცხალმა, - სულ ერთიან დამასველე.

- როცა მე ცოცხალი ვიყავი და ადამიანის გული მქონდა, - უპასუხა უფლისწულმა, - ცრემლი რა იყო, არ ვიცოდი. ვცხოვრობდი სანსუსის სასახლეში, სადაც მწუხარებას შემოსვლის ნება არა ჰქონდა. დღისით მეგობრებთან ერთად ბაღში ვერთობოდი, საღამოობით კი ცეკვას ვმართავდი დიდ დარბაზში. ბაღს მაღალი გალავანი ჰქონდა შემოვლებული. გარშემო ისე თვალწარმტაცი იყო ყველაფერი, რომ არასოდეს მიკითხავს, რა იყო ამ გალავანს იქით. ჩემი კარისკაცები ბედნიერ უფლისწულს მიწოდებდნენ და მართლაც ბედნიერი ვიყავი, თუ განცხრომას ბედნიერება ჰქვია. ასე ვცხოვრობდი და ასე მოვკვდი. ახლა კი უსულო, აქ, ამ სიმაღლეზე შემაყენეს, რათა უკეთ დავინახო ჩემი ქალაქის სიმახინჯე და საცოდაობა. და თუმცა გული ტყვიისა მაქვს, რაღა დამრჩენია ტირილის გარდა.

- როგორ, განა გულიც ოქროსი არა აქვს? - ჩაილაპარაკა მერცხალმა თავისთვის, რადგან ის ერთობ ზრდილი გახლდათ და არ შეეძლო, ასეთი რამ ხმამაღლა ეთქვა.

- აი, იქ, შორს, პატარა ქუჩაში, - განაგრძო უფლისწულმა დაბალი, საამური ხმით, - ერთი ღარიბი სახლი დგას. სარკმელი ღიაა და ვხედავ ქალს, რომელიც მაგიდას უზის. მას გამხდარი, დაღლილი სახე და ნემსით დაჩხვლეტილი უხეში, წითელი თითები აქვს. ქალი მკერავია. ის ვარდებს ქარგავს ატლასის კაბაზე, რომელიც დედოფლის სეფექალთაგან ულამაზესმა უნდა ჩაიცვას მომავალ მეჯლისზე. ოთახის კუთხეში, ლოგინში მისი პატარა, ავადმყოფი ბიჭუნა წევს. ბიჭუნას ციებ-ცხელება სჭირს და ფორთოხალს ითხოვს; დედამისს კი მდინარის წყლის გარდა, არაფერი გააჩნია და ბავშვი ტირის. მერცხალო, მერცხალო, პატარა მერცხალო, ხომ არ მიუტან იმ მკერავს ჩემი ხმლის ვადის ლალს? მე ფეხები მიკრული მაქვს კვარცხლბეკზე და განძრევა არ შემიძლია".

გოგია პაპას შეუძლია! გული ტყვიისა არ აქვს და პატარა ავადმყოფ ბიჭუნასაც უბრალოდ ხედავს, მისთვის სახელდახელოდ უბეში გადანახული მწიფე ხილიც მიაქვს... ციცია ბებოსაც შეუძლია სიარული, ხან მარტო დარჩენილ მეზობელს შეეხმიანება, ხან - თავისზე მოხუცებულს გადააწოდებს ახალ შოთის პურსა და ერთ ჯამ ლობიოს შეჭამანდს... იმათაც შეუძლიათ, თბილისში რომ თავიანთ მიუღწეველ ოცნებებსა და ბედნიერებაზე მელაპარაკებოდნენ... აი, ოქროს ძეგლებს და ოქროთი სავსე სასახლეების მონებს კი ფეხები მართლაც მიკრული აქვთ კვარცხლბეკებზე და პატარა მერცხლებიც არ ჰყავთ მაშველებად...

და ვიდრე გზათა შორის ბედნიერების უტყუარი გზის ძებნას შევუდგებოდეთ, "მონანიებაში" ვერიკო ანჯაფარიძის გენიალური გმირისა არ იყოს, უნდა ვიკითხოთ: "ეს გზა ღვთისშობლის ტაძრამდე მიგვიყვანს?".

ბედნიერებაც სადღაც იქით არის!