ჩვენ ერი გვქვია?
,,როცა ერი ერობს, მტერი ვერ მტერობს""
(ძველი ქართული ანდაზა)
,,ჩვენ ერი გვქვია?
ნამდვილად არ გვაქვს უფლება "ერად" ვიწოდებოდეთ.
ამ ავანტიურისტს, ტერიტორიის დაკარგვისა და ათასობით ადამიანის უსახლკაროდ, ულუკმაპუროდ დატოვების გამო, ერი პრეზიდენტად არ დატოვებდა"", წერს ,,კვირის პალიტრის"" მკითხველი 24 სექტემბერს სოფელ დვანის მკვიდრ ქალბატონ შორენა ქოქოშვილისგან ლადო გოგოლაძის მიერ აღებულ ინტერვიუს კომენტარში.
,,მიშას რაღაც ჰგონია, როცა გაეროს ტრიბუნიდან პუტინს აგინებს, ამით იმ მაოხრებელ მკვდარს ემსგავსება სულხან-საბას იგავში რომაა.. ნუთუ ჰგონია, რომ მხოლოდ მან იცის რისი გამკეთებელია რუსეთი და ვინაა პუტინი. საერთოდ არაა აზრზე რაა პოლიტიკა და დიპლომატია. კიდევ კარგად ვართ ეგეთი გიჟი რომ მართავდა ქვეყანას ამდენი ხანი"", წერს გიორგი ბლოგზე განთავსებული ჩემი ბოლო წერილის კომენტარში.
ნეტა როდის ავდგებით სამტრედიის რელსებიდან? მკითხა ქართულ პოლიტიკაში გამოწრთობილმა მეგობარმა 2007 ნოემბრის დღეებში. ჩვენ ერთად ვუყურებდით ტელევიზორით პარლამენტის შენობის წინ მიმდინარე აქციას და ეს შეკითხვა მან დასვა მას შემდეგ, რაც ქუჩაში გასული ოპოზიციის ერთერთი ლიდერი დიდხანს ყვიროდა მიკროფონში, რომ ჩვენ, ქართველებს, საერთოდ არ გვჭირდება სასამართლოები, პროკურატურა, პოლიცია, პრეზიდენტი და ა.შ., არამედ, ყველაფრის ამის გარეშე, უნდა ვიცხოვროთ ქართულად, კაცურად და ჯიგრულად! ახალგაზრდებს შევახსენებ, რომ 1991 წელს ზვიად გამსახურდიამ აღაპყრო ხელი და მოუწოდა ბრბოდ ქცეულ ადამიანებს: ,,გადავკეტოთ რკინიგზა და დავაჩოქოთ კრემლი!"" შეგახსენებთ იმასაც, რომ საღად მოაზროვნე ადამიანების უმრავლესობა მაშინ ხმის ამოღებას ვერ ბედავდა, ვინაიდან ეროვნულ-დამანგრეველ მოძრაობაში ჩანერგილი სუკის აგენტები მათ მაშინათვე ,,სუკის აგენტებად"" მონათლავდნენ. სამაგიეოროდ ბევრი ენთუზიასტი გამოჩნდა. ადამიანები დაწვნენ ლიანდაგზე სამტრედიაში და გადაკეტეს საქართველოს რკინიგზის მთავარი კვანძი. ჩვენს ხალხს და ქვეყანას დიდი პოლიტიკური და ეკონომიკური ზარალი მიადგა. (გაცილებით უფრო დიდი, ვიდრე მოგვადგა იმავე ეპოქაში მოშიმშილეების ცნობილი ლოზუნგით: ,,გადადგეს პრეზიდენტი ბუში!"" მახსოვს, ეს ლოზუნგი დიდხანს ფრიალებდა პარლამენტის შენობის წინ გაშლილი კარვების თავზე). დასავლეთში ჩვენი პოლიტიკური ლიდერების იმდროინდელ მოქმედებას სიურეალისტური უწოდეს, კრემლმა არ დაიჩოქა.
გასული საუკუნის 80-იან წლებში ჩვენში ეროვნულ-დამანგრეველი მოძრაობის აღზევებით დაწყებული, ამჟამად შიდა ქართლში ოკუპანტების მიერ მავთულხლართების გავლებაზე და სოჭის ოლიმპიადის მეჩირაღდნედ საქართველოს დამბობველი პილოტის დანიშვნაზე ჩვენი საზოგადოებისა და ,,პოლიტიკოსების"" დიდი ნაწილის რეაქციის ჩათვლით, შეიძლება ბევრი ისეთი ფაქტის მოყვანა, რომელიც ადასტურებს, რომ პოლიტიკური ერი ნამდვილად არ ვართ. კულტურულად და ისტორიულად უძველესი ერი, რომელმაც მრავალი საუკუნის განუწყვეტელი ,,საომარი ლელოს"" პირობებში შეინარჩუნა ენა, სარწმუნოება და მამულის ნაწილი, შეიძლება მოცემულ მომენტში პოლიტიკურ ერს არ წარმოადგენდეს. ამ ფაქტს არაფერი აქვს საერთო ჩვენს ე.წ. ეროვნულ ხასიათთან, გენებთან და ა.შ. ეს განპირობებულია ობიექტური ისტორიული ვითარებით. სწორედ ამ ობიექტური პირობების გამო ჩამოყალიბდა ჩვენში ,,პლურალისტური ფეოდალიზმი"", რაც ასე ზუსტად განსაზღვრა და აღწერა შესანიშნავმა ბერძენმა მეცნიერმა ილია რუბანისმა 2009 წელს.
1993 წელს ჩემი მეგობარი, ნამდვილი და არა ყალბი პატრიოტი და ჭეშმარიტად განათლებული ადამიანი, შეხვდა გერმანიის მაშინდელ ელჩს გიუნტერ დალჰოფს და აშშ-ს ელჩს კენტ ბრაუნს. დალჰოფმა ჰკითხა მას აზრი სამხრეთ ოსეთის და აფხაზეთის კონფლიქტების მიზეზებზე. მეგობარმაც ბეჯითად დაიწყო მოყოლა რუსეთის რეაქციული წრეების და სპეცსამსახურების პროვოკაციებზე და მათ შედეგებზე. რომ დაასრულა, დალჰოფმა მისივე თანდასწრებით უთხრა კენტ ბრაუნს: ,,ხომ გესმის, რომ ამათ ჯერჯერობით არაფერი ეშველება. აგერ ეს კაცი ბევრ სხვას ჯობია და ამიტომ ვეკითხებით ჭკუას. მაგრამ ამასაც არ ესმის, რომ ქართველებმა თვითონ დაუშვეს იმდენი შეცდომა, რომ სხვა შედეგი ვერც დადგებოდა"". გამოცდილმა დიპლომატმა სიმართლე თქვა. პოლიტიკური ერი რომ ვყოფილიყავით, არ წამოვეგებოდით მარტივ და უხეშ პროვოკაციებს მეტ-ნაკლებად ჭკვიანი შიდა და გარე მტრებისა და მრავალი უგუნური მოყვრის მხრიდან; არ დავკარგავდით, აწ უკვე განუსაზღვრელი დროით, ჩვენს აფხაზებს და ოსებს ტერიტორიებთან ერთად; კრემლის ,,დამცირების"" და ,,დაჩოქების"" პრიორიტეტს დიდსულოვნად დავუთმობდით სხვებს (თუმცა სხვები იგვიანებენ, ჯერ არსად ჩანან, რატომღაც რუსეთთან ჩახუტება-მეგობრობაში ეჯიბრებიან ერთმანეთს. ჩვენს გარდა არავინ გადააყოლა ეროვნული ინტერესები გულის მოფხანას. ნეტა რატომ? იმიტომ ხომ არა, რომ თვითონ პოლიტიკურ ერებად ჩამოყალიბდნენ კარგა ხნის წინათ?); არც სამოქალაქო ომს არ მოვაწყობდით მტრების სახითხითოდ.
ჩვენი ტრაგედია ღრმავდება იმით, რომ არც ჩვენი დიდი მეზობელი, ერთმორწმუნე რუსი ხალხი, არ წარმოადგენს პოლიტიკურ ერს ამ ეტაპზე.