Remember Me at My Best ანუ რა შემიძლია ვთქვა ზურაბ ჟვანიას გარდაცვალებაზე - კვირის პალიტრა

საქართველოს მცოდნე უცხოელი ექსპერტები ხშირად აღნიშნავენ, რომ ჩვენი საზოგადოების დიდი ნაწილი უფრო ადვილად და ხალისიანად იჯერებს სხვადასხვა მითებს და შეთქმულების თეორიებს, ვიდრე ცხვირწინ არსებულ ფაქტებს. მეც ამ აზრისა ვარ და შესაბამისი მაგალითებიც ბევრჯერ მომიყვანია, მაგრამ ზურაბ ჟვანიასა და რაულ უსუფოვის დაღუპვაზე ჩვენში დამკვიდრებული რწმენის გამო, საზოგადოებისადმი არანაირი პრეტენზია არ მაქვს. სააკაშვილის და მისი გარემოცვის მოქმედების შედეგად უშუალოდ საქმეში ჩაუხედავი საღად მოაზროვნე ადამიანი ნამდვილად ვერ დაიჯერებდა, რომ ეს უბედური შემთხვევა იყო და არა მკვლელობა. მხოლოდ ის რად ღირს, რომ წლების განმავლობაში არავინ უარყოფდა, რომ გარდაცვლილ რაულ უსუფოვს მხოლოდ ერთი ფეხსაცმელი ეცვა, ჭურჭელზე კი არავითარი ანაბეჭდები არ იყო. ამას დავუმატოთ მოგვიანებით ოქრუაშვილის მიერ, მისთვის ჩვეული აპლომბით გაკეთებული განცხადება, რომ ზურაბი და რაული სხვაგან დაიღუპნენ და გვამები მერე მიიტანეს საბურთალოს ქუჩაზე; აგრეთვე სხვა მაღალი თანამდებობის პირების და ცნობილი ადამიანების მიერ გაკეთებული განცხადებები, მასმედიაში უხვად გავრცელებული ვერსიები, ,,ფაქტები’’ და ის, რომ გამოძიებამ საქმე ვერ დახურა შვიდნახევარი წლის განმავლობაში (2012 წლის არჩევნებამდე) და ახალი გამოძიებაც ჯერ არ არის დასრულებული. ამ ფონზე ჩვენი საზოგადოებისადმი მხოლოდ ის პრეტენზია შეიძლება გვქონდეს, რომ ადამიანები ურიგდებოდნენ ასეთ გაურკვევლობას და აბსურდს. განვითერებული დემოკრატიის ქვეყნებში საზოგადოება, ცხადია, კატეგორიულად მოსთხოვდა მთავრობას ყველა კითხვაზე დასაბუთებული პასუხების დროულად გაცემას და მთავრობას მოუწევდა ან ამ მოთხოვნის შესრულება, ან გადადგომა.

ზურაბ ჟვანიას დაღუპვაზე ჩემი ინიციატივით არასოდეს ვსაუბრობ. მაგრამ ვცდილობ ვუპასუხო ჟურნალისტების და მოქალაქეების შეკითხვებს, ვინაიდან გაჩუმება მხოლოდ ამძიმებს შექმილ ვითარებას. ამ წერილსაც იმიტომ ვწერ, რომ ამ დღეებში სხვას ვერაფერს ვერც ვაკეთებ, შესაბამის შეკითხვებზე პასუხების გაცემის გარდა.

ზურაბ ჟვანია 1975 წლის ბოლოს გავიცანი. ოცდასამი წლისა ვიყავი, ზურაბი კი თორმეტის ხდებოდა. 1992 წლის გაზაფხულზე თავი დავანებე ფიზიკას და ვიცე-პრემიერ სანდრო კავსაძის თანაშემწედ დავიწყე მუშაობა. მალე ზურაბმა შემომთავაზა მწვანეთა პარტიის სიით   საპარლამენტო არჩევნებში მონაწილეობის მიღება. მაშინ სახელმწიფო-პოლიტიკური მოღვაწეობის არანაირი გამოცდილება არ მქონდა. კომკავშირელი არ ვყოფილვარ, არც ეროვნულ მოძრაობაში არ მიმიღია მონაწილეობა. ე.წ. ეროვნულ-განმათავისუფლებელ მოძრაობას ეჭვის თვალით ვუყურებდი, მწვანეების მოქმედებაშიც არ მომწონდა ზოგი რამ. ზურაბს დრო ვთხოვე მოფიქრებისათვის. ზურაბის მამა ბესარიონ (ბუსა) ჟვანია ცნობილი ფიზიკოსი-ექსპერიმენტატორი და შესანიშნავი პიროვნება იყო. ახლოს ვიცნობდი და დიდ პატივს ვცემდი, 17 წელი ერთ ინსტიტუტში ვიმუშვე მასთან და ზურაბის დედასთან, ქალბატონ რემასთან ერთად. ბუსა ჟვანია იმ პერიოდში საკმაოდ სკეპტიკურად ეკიდებოდა ვაჟიშვილის პოლიტიკურ საქმიანობას, მაგრამ მაშინ მირჩია და მთხოვა კიდევაც ზურაბის შემოთავაზება მიმეღო. ,,შესანიშნავად გამოგივა ყველაფერი და ზურასაც დაეხმარები’’, მითხრა ბატონმა ბესარიონმა. დავთანმხდი და იმავე წლის შემოდგომაზე გავხდი მწვანეთა ფრაქციის წევრი პარლამენტში. ზურაბი კი ფრაქციის თავმჯდომარე გახდა.

2005 წლის 3 თებერვლის ღამით მობილურის ზარმა გამაღვიძა. გია ბარამიძე რეკავდა. მითხრა, რომ ზურაბი დაიღუპა, სავარაუდოდ, გაზით გაიგუდა.

ზურაბის დაღუპვის შემდეგ მის უახლოეს მეგობრებს ვესაუბრე.

იხ. სრულად