"მოვკვდები შენთვის, შენს სიცოცხლეს მე დავიცავ"
ომი კლავს ადამიანებს, მაგრამ ვერ ანადგურებს ძმათა შორის სიყვარულს. ამიტომაც არასამთავრობო ორგანიზაციამ "მეგობრობის ხიდი - ქართლ-ოსი" გადაწყვიტა, აგვისტოს ომის დროს მომხდარი ამბები შეაგროვოს და წიგნად გამოსცეს, რათა სიკეთე გადამდები აღმოჩნდეს ბოროტების საზღვრის ორივე მხარეს დარჩენილი ძმებისთვის.
"კვირის პალიტრა" გთავაზობთ ამ ამბებიდან ერთ-ერთი მთავარი გმირის ამბავს. გასაგები მიზეზების გამო, შევეცადეთ მთხრობელისა და მასთან დაკავშირებული პირების ვინაობა შეგვეცვალა.
ზაზა ახლა ოჯახთან ერთად სამოწყალოდ მიცემულ კოტეჯში ცხოვრობს და დარდობს, რომ მის ეზოში ვაზი გასასხლავია. მისი სოფელი თამარაშენი ოკუპირებულ ტერიტორიაზეა. ჯერ 40 წლისაც არ არის, მაგრამ ერთიანად მორევია ჭაღარა. ამბობს, რომ ომმა დააბერა. ტკივილის გაძლება უჭირს, ყოველღამე სიზმარში ნახულობს მამა-პაპისეულ სახლს - მხოლოდ ერთი კედელია დარჩენილი, ეზოს ჭიშკარი აღარ აქვს, იმ კედელთან კი მისი სიყრმის მეგობარი ოსი ეროვნების გიორგი დგას.
"სანამ თამარაშენში ვცხოვრობდი, დილით სახლიდან გამოსული იმ მხარეს ვიხედებოდი, საიდანაც მზე ამოდიოდა. ახლა ყოველ დილით თამარაშენისკენ ვიხედები. 2008 წლის აგვისტოს ომი ჩემთვის ჯერ არ დამთავრებულა. არც იმათთვის დამთავრებულა, ვინც ახლა ამ ე.წ. ჯოჯოხეთური საზღვრის მიღმა ცხოვრობს. ეს იყო ომი იმისთვის, რომ ქართველები და ოსები დაეჯახებინათ. ვის და რატომ? ვიღაც მესამეს, რომელსაც ამ ამბით წყლის ამღვრევა სურდა. ჩვენ არ გვსურდა ომი! ბოლო წლებში სახალხო დღესასწაულებს ერთად აღვნიშნავდით. ეს უბრალოდ ჩვენი სიყვარულის გამომჟღავნება იყო, როდესაც ერთმანეთს ვეფერებოდით...
თამარაშენი ახლოს არის ცხინვალთან. ამიტომაც წლების განმავლობაში ძალიან ახლოს ვიყავით ჩვენ და ოსები. ჩვენი ჭირიც და ლხინიც საერთო იყო. მე და ერთმა ოსი ეროვნების მეგობარმა საერთო საქმეც წამოვიწყეთ. ეს არ იყო არც უბრალოდ საქმიანი ურთიერთობა და არც მხოლოდ მეგობრობა, ეს იყო ძმობა, ასე გადავდეთ ჩვენს ოჯახებს ერთმანეთის სიყვარული. \ახლა მისი სახელის თქმაც მიჭირს, მეშინია ჩვენი მეგობრობის გამო არ ავნონ. აგვისტოს ომის დროს მხოლოდ ტელეფონით ვახერხებდით კონტაქტს. - ცოცხალი ხარ? - გამუდმებით ვეკითხებოდით ერთმანეთს... ჩვენ სახლს ვტოვებდით, სხვა გზა აღარ გვქონდა, ის ტელეფონში ბღაოდა.
ძმაო, არ წახვიდე, მოვალ, გადაგეფარები, მოვკვდები შენთვის, შენს სიცოცხლეს მე დავიცავო. როდესაც ოჯახი შემოვლითი გზით გამომყავდა, ის ცხინვალიდან ტყვიების წვიმაში მოიწევდა ჩემი სახლისკენ. "ახლა სოფელში შემოვედი, სულ ცოტაც და შენთან ვიქნები", - მწერდა მესიჯს ტელეფონზე, მე კი ამ დროს ოჯახთან ერთად გავრბოდი ჩემი სახლიდან... მალე სატელეფონო კავშირიც საშიში გახდა. ის იქ დარჩა ჩემი სახლ-კარის დარაჯად, კინაღამ მოკლეს. როცა მაროდიორები დათარეშობდნენ, ჩემმა ოსმა მეგობარმა მძარცველებს ჩემი სახლის განადგურების უფლება არ მისცა.
თუმცა, რას გახდებოდა ერთი ასთან?! მოგვიანებით შეწუხებულმა დამირეკა: "გული მიკვდებოდა, ჩვენს ჩამობმულ ალაყაფის კარს რომ ხსნიდნენ, მაგრამ ვერაფერი ვუშველეო". მაშინ ვიფიქრე, კიდევ კარგი, ტრაგიკულად არ დამთავრდა მისთვის ჩემი სახლის გადარჩენის მცდელობა-მეთქი, მაგრამ ავტირდი. ჭიშკრის გამო კი არა, გამახსენდა ის დღე, ერთად რომ მოვიტანეთ ჭიშკარი და ჩამოვკიდეთ, როგორ უხაროდა...
ახლა, როცა დრო გავიდა, ვხვდები, რას ნიშნავდა ის კარი ორივესთვის. ჩვენ გასული საუკუნის 90-იანი წლების დასაწყისში აბობოქრებული ტალღა დავაცხრეთ, ომის და სიძულვილის ხანძარი ჩავაქრეთ და მშვიდობის სახლის მშენებლობა დავიწყეთ. ის ჭიშკარიც მშვიდობის სახლის ალაყაფის კარი იყო. ეს კარი ჩამოგვიხსნა მტერმა, მაგრამ ჩვენ ისევ ჩამოვკიდებთ მას."