9 აპრილი - სამშობლოსთვის გაუმხელელი სიყვარულის გამხელის ღამე დგებოდა...
ისევ მოვა ის აპრილი, როცა ყველას ერთმანეთი და ერთმანეთზე მეტად სამშობლო გვეყვარება
მასზე ხშირად წერენ, - ცხრა აპრილის უსინათლო მომღერალი მეტროში სიმღერით ირჩენს თავსო. მერეც დაწერენ, მანამდე, ვიდრე არიან ცხრა აპრილის ღამისმთევლები... ისინი კი ბევრნი არიან, - ათასობით, ათიათასობით, მილიონობითაც, - იმ საუკუნეში ეს ერთადერთი შემთხვევა იყო, როცა სამშობლოს ღამეს მთელი ქვეყანა უთევდა. ის ღამე მეტროს უსინათლო მომღერლებმა (ოთხიდან მხოლოდ ისღაა დარჩენილი) თავიანთი სიმღერით ისე გაანედლეს, როგორც წვიმა ანედლებს გვალვით დამსკდარ მიწას.
ჰო, დამსკდარ მიწასავით იყო... სამშობლოსთვის გაუმხელელი სიყვარულის გამხელის ღამე დგებოდა, ვისხედით ერთმანეთს ჩახუტებულები, გამთბარნი ერთმანეთით, თბილი აპრილით და უსინათლოების სიმღერას ზეცამდე ავყავდით. ის ქალი კი, როგორც ახლა მეტროში, მაშინაც ზუსტად ისე მღეროდა: "ცხრა ლახვარი რომ დამარტყან ცხრაჯერ გულში, მტრის ჯინაზე ცხრაჯერ მწარედ გავიცინებ"... და ჩვენ, ამ სიმღერით და პირველად აღმოჩენილი გრძნობებით გაჟღენთილებს, გვინდოდა, მტერი რაც შეიძლებოდა სწრაფად მოსულიყო, გულში ცხრა ლახვარი მართლაც ჩაერტყა და ჩვენ მის ჯინაზე გვეცინა. ასე იყო, მჯიღები გვედო გულზე და ნამდვილად ვიყავით ამის გამკეთებელი!
ჩვენ ხომ იმ ეპოქაში მოვხვდით, როცა სამშობლოსთვის სიკვდილის მიზეზი არ განისჯება - "უბრალოდ", მზად ხარ მოკვდე! მოხუცებიც კი ხალხით გაჭედილ ადგილებში ასფალტზე მოხალვათებულ ადგილებს დაეძებდნენ და ზედ ჯოხებს ჯიუტად აკაკუნებდნენ: - აქედან არ წავალთ, არ წავალთო! ჩვენ მხარს ვუბამდით: არასოდეს! არასოდეს! "დავიღლებიიით საქართველოოოს სიყვარულში..." მერე მტერი მართლა მოვიდა, მართლა ჩაგვარტყა გულში ლახვარი და ვინც მოკვდა, მართლა ღიმილიანი მოკვდა - ცოცხლებს მათი გვშურდა... ჰო, ასე იყო. მაგრამ მტრის ჯინაზე გაზაფხული მაინც გავაგრძელეთ - კაცმა არ იცის, ასე სწრაფად როგორ ჩნდებოდა ყვავილების მთები ქუჩაში. ალბათ არც ერთი ცხრა აპრილი არსად არასოდეს არ ყოფილა ამდენი ყვავილით... აი, ასეთი იყო მაშინ ჩემი სამშობლო. მიყვარდა ის იმ ცხრა აპრილიანად, ბრმების ხმებთან ერთად ანგელოზებმა რომ აიტანეს ზეცაში.
მაგრამ მე ისეთი სამშობლოც მიყვარს, ახლა რომ მაქვს. იმასაც უყვარს, ახლა მეტროში მარტო რომ მღერის და ცხრა აპრილის მეგობრები ზეცად რომ გააცილა, - ისევ ისეთივე სიყვარულით სავსე თვალები აქვს, იმ ღამით რომ ჰქონდა... ამ თვალებით ისევ იმავე სიმღერას მღერის, მაშინ რომ მღეროდა... "ცხრა ლახვარი რომ დამარტყან ცხრაჯერ გულში..." მერე რა, რომ ახლა ჩემი სამშობლო სხვანაირია... ანუ იმნაირი, სადაც ჩახუტებულები აღარ ვსხდებით, პირიქით, - რაც შეგვიძლია, ერთმანეთისაგან თავგამეტებით გავრბივართ. კაცმა არ იცის, საით... ის კი, ჩვენი სამშობლო, გულგახეთქილი ფიქრობს, - სადმე მაინც შეჩერდნენ, რომ უფსკრულში არ გადაიჩეხონო...
ახლა ქუჩებში მათხოვარი ბავშვები გულს მიდაღავს, ხოლო მეტროებს პოლიციელები იცავენ მათხოვრებისაგან. აი, იმას კი, ცხრა აპრილის მომღერალს, თურმე არაფერს ეუბნებიან, მისი დანახვისას უსიტყვოდ დგებიან განზე. მეტიც: მეტროში, ჟეტონების ავტომატებთან მდგომი კონტროლიორები თურმე "ნისიადაც" უშვებენ გვირაბში თავისი ფანდურით. დაე, იმღეროს! ის ხომ თავისი სიმღერით ისევ აბრუნებს იმ ცხრა აპრილის ღამეს, როცა ყველას ერთმანეთი გვიყვარდა, როცა სამშობლოსთვის თავის შეწირვის მიზეზი არ განისჯებოდა. მე ეს მიხარია, უხარია მასაც და მთელ მეტროსაც, რომლის დახურულ გვირაბებშიც ელვის სისწრაფით მიქრის დრო, რომელიც მხოლოდ ჩვენი გადასატანია, რათა მერე ისევ მოვიდეს ის აპრილი, როცა ყველას ერთმანეთი და ერთმანეთზე მეტად სამშობლო გვეყვარება.
ახლა კი ზუსტად ისეთი სამშობლო მიყვარს, როგორიც მაქვს. თქვენც, - ალბათ, რადგან სამშობლოს არავინ ირჩევს, ის თავად გვირჩევს ჩვენ. ჩვენ კი ასეთები ვართ, - აქეთ-იქით გაქცეულები და მაინც ერთმანეთით შეპყრობილები, ბასიანებით, დიდგორებით, აპრილებით შეპყრობილები...
და მაინც... "ეჰ, საქართველოვ, შენ იცოცხლე, შენთან ვარ მარად!.."