თვითმფრინავის ბიჭების ამბამდე ავიალაინერის გატაცება იგეგმებოდა? - ახალ ზელანდიაში გადახვეწილი ქართველის სკანდალური ინტერვიუ - კვირის პალიტრა

თვითმფრინავის ბიჭების ამბამდე ავიალაინერის გატაცება იგეგმებოდა? - ახალ ზელანდიაში გადახვეწილი ქართველის სკანდალური ინტერვიუ

რამდენიმე დღის წინ სოციალური ქსელით ახალ ზელანდიაში ემიგრირებული ნუგზარ ჟორჟოლიანი გავიცანი, ჩემმა რესპონდენტმა საუბრის დასაწყისშივე "ჯინსების თაობის" ამბავი გაიხსენა და დასძინა, უფრო ადრე, ან იქნებ პარალელურადაც, მზადდებოდა თვითმფრინავის გატაცება, რომელშიც მე აღმოვჩნდი გარეული ბავშვური გამოუცდელობითო. გთავაზობთ ჩვენი საუბრის ჩანაწერს. შევცვალე მხოლოდ რესპონდენტის მიერ დასახელებული პირების გვარ-სახელები.

- პირველ კურსზე ვიყავი და საგამოცდოდ ერთი საგნის ჩაბარება გამიჭირდა. მამამ თავისი თანამშრომლის, ლადო გოგეშვილის ძმას, გურამს სთხოვა, ვემეცადინებინე. გურამი ლექტორი იყო. მეცადინეობის შემდეგ ვსაუბრობდით კომუნისტური რეჟიმის უნიათობაზე, გეგმებს ვსახავდით, როგორ გამოგვეღვიძებინა ქართველი ერი და ჩავგვერთო თავისუფლებისათვის ბრძოლაში. 17 წლის ბიჭისთვის ეს ძალიან საინტერესო იყო. ჩემი რეპეტიტორი მეუბნებოდა, რომ ერი უნდა გვეხსნა არამხოლოდ რუსეთისგან, არამედ მეზობელი კავკასიური ერების გავლენისგანაც. ამ მიზნით მავალებდა, ხელნაკეთი ბომბი ამეფეთქებინა რუსთაველის ძეგლთან და იქვე დამეგდო წერილი - "ეს თქვენ (ქართველებს) - ამა და ამ კავკასიური რესპუბლიკის წარმომადგენლებისგან". შემდეგ წარწერაზე მითითებულ რესპუბლიკაში ჩავსულიყავი, იქაც რომელიმე საზოგადო მოღვაწის ძეგლთან ამეფეთქებინა ხელნაკეთი ბომბი და დამეტოვებინა წერილი: "ეს თქვენ - ქართველი პატრიოტებისგან".

ასევე მავალებდა, ერთი ცნობილი პოეტის ფანჯრებისთვის მესროლა იარაღი. მარწმუნებდა, რომ ამგვარი ქცევით გავაღიზიანებდით ინტელიგენციას, რომ ბრძოლა დაეწყოთ თავისუფლებისთვის.

გურამი დამპირდა, რომ მალე გამაცნობდა ჩვენი იატაკქვეშა ორგანიზაციის კიდევ ერთ წევრს. მე და მას საზოგადოებრივ ტრანსპორტში მოზარდების გასაგონად უნდა გვესაუბრა მთავრობის წინააღმდეგ ტერორისტული აქტების დაგეგმვაზე. ამისთვის ვაკის ხაზი შეარჩია - ძირითადად ვაკეში"ცხოვრობდნენ მთავრობის, თანამდებობის პირები და სწორედ მათი შვილების აყოლიება არის საჭიროო.

- კერძოდ თქვენ რატომ შეგარჩიათ, მას ხომ ბევრი სტუდენტი ეყოლებოდა?

- მე ძალიან ცნობილი ანსამბლის მოცეკვავე ვიყავი და საზღვარგარეთ გასვლის მეტი შანსი მქონდა. კარგად ვიცოდი ინგლისური ენა. ოჯახმაც ზედმიწევნით პატრიოტად აღმზარდა და ესეც თავის სასარგებლოდ გამოიყენა. 1977 წლის 8 მარტს მშობლებს ვუთხარი, - 8 მარტთან დაკავშირებით ინსტიტუტში კონცერტი იმართება და დამაგვიანდება-მეთქი. სინამდვილეში ორ ბიჭთან ერთად რკინიგზის პირველი საშუალო სკოლიდან იარაღი მოვიპარე. გურამს მაგიდაზე რომ დავუდე, გადაირია. გამოაღო უჯრა და მთელი კოლოფი ვაზნები მომცა - სროლაში ივარჯიშე, სერიოზული დავალება უნდა მოგცეო. არანაირი დავალება არ შემისრულებია, რადგან მამამ ყველაფერი შეიტყო და იარაღიანად მილიციაში მიმიყვანა. დამარიგეს მეთქვა, რომ ეს ყველაფერი ამერიკული ფილმების გავლენით ჩავიდინე. სასამართლომ, რადგან არასრულწლოვნები ვიყავით, სამივეს 2-2-წლიანი პირობითი სასჯელი დაგვინიშნა. იმ 2 წლის განმავლობაში მშობლები ფეხდაფეხ დამყვებოდნენ, მაგრამ მაინც ვახერხებდი გოგეშვილთან შეხვედრას. 2 წლის შემდეგ მან გამაცნო გოჩა გოგელია, რომელიც ჩემზე 1 წლით უმცროსი იყო. ვაკეში, 55-ე სკოლის წინ მანქანაში ვსაუბრობდით. დავგეგმეთ თვითმფრინავის გატაცება. ჩემმა რეპეტიტორმა - იფიქრეთ, როგორ დავამყაროთ კონტაქტი დასავლეთთანო. უცებ წამოვიყვირე, - თვითმფრინავი გავიტაცოთ-მეთქი. ბრწყინვალეა, მსოფლიო ალაპარაკდებაო,"- გადაირია.

გეგმის განსახორციელებლად დოსააფში თვითმფრინავის მართვის კურსებზე ჩავეწერე. ყოველ პარასკევს უთენია მივდიოდი ბოლნისში და კვირას ვბრუნდებოდი. ვისწავლე პარაშუტით ხტომა და თეორიული კურსის შემდეგ დავიწყე თვითმფრინავის მართვაც. ვმართავდი სპორტულ თვითმფრინავ "იაკ 52"-ს. ერთ დღეს ბოლნისიდან დაბრუნებულს დედა შეშინებული დამხვდა, - მეზობელი საიდუმლოდ გამენდო, ჩემთან უშიშროების თანამშრომლები იყვნენ მოსულები და შენი შვილის შესახებ ინფორმაცია აინტერესებთო.

შევშინდი და მამას მოვუყევი ყველაფერი. მეგონა, მისაყვედურებდა, მან კი - შენ რას გერჩი, ყველაფერი ჩემი ბრალია, მხეცთან ჩემი ფეხით მიმიყვანიხარო.

ცოტა ხანში ამბავი მოიტანა - გურამ გოგეშვილი უშიშროების კომიტეტის აგენტია, აღარ გაეკაროო. საიდან გაიგე-მეთქი. შენი საქმე არააო.

რამდენიმე დღის შემდეგ გოჩამ დამირეკა - შენს უბანში ვარ, შემხვდიო. მკითხა, რას ფიქრობ, დაწყებულ საქმეს დაამთავრებ თუ არაო. ვიუარე. თვითმფრინავის გატაცებით უშიშროების კომიტეტის გარდა არავინაა დაინტერესებული, პატრიოტული ძალა ამას არ გააკეთებს-მეთქი. რომ შემამჩნია, პოზიციის შეცვლას არ ვაპირებდი, მკაცრად მითხრა: - ნუგზარ, შენ იცი, რა ქვეყანაშიც ცხოვრობ. ან ჩუმად უნდა იყო, ან ხვდები, რაც მოგელისო! მას მერე თვალითაც არ მინახავს.

- რეპეტიტორიც აღარ შეგხვედრიათ?

- ერთხელ, და სასწრაფოდ გამეცალა.

- თქვენი მოწყობილი ტერაქტები რას მისცემდა თქვენს რეპეტიტორს, ან თუნდაც სუკ-ს?

- თქვენ როგორ ფიქრობთ, რას მისცემდა სუკ-ს ცნობილ პოეტზე თავდასხმა - ეს დაშინებასა და ჩუმად ყოფნაზე მიანიშნებდა. ან რას მისცემდა სპეცსამსახურებს ორ კავკასიურ ერს შორის მტრობა-ზიზღის გაღვივება? სუკ-ის ყოველი გეგმა რაღაცას ემსახურებოდა.

რაც გიამბეთ, 1977-1981 წლებში ხდებოდა ჩემს ცხოვრებაში. თუმცა სუკ-ი მაინც არ მომეშვა. ერთხელ, მოსკოვში, ლენინის სახელობის ბიბლიოთეკაში ქალბატონი გამეცნო. სახლამდე ვერ მოვიშორე. რა გინდა, ვინ ხარ-მეთქი, გავუბრაზდი. როგორ ფიქრობ, ვინ ვარო? - კითხვა შემომიბრუნა. მოგზავნილი ხარ-მეთქი. რომელი ორგანოდან ვიქნებიო, - ჩაიცინა. მილიციის პირობაზე ჭკვიანი ჩანხართ, მაგრამ საბჭოთა დაზვერვის ფონზე ჩერჩეტი-მეთქი. როგორ გგონია, რა გვინდა თქვენგანო, - თვალი-თვალში გამიყარა. ეგ თქვენგან მაინტერესებს-მეთქი. იმუშავე ჩვენთან, ჩვენ ძალიან ბევრი რამის გაკეთება შეგვიძლია, ყველაფერში დაგეხმარებითო. ვიფიქრებ-მეთქი. კატეგორიულ უარს ასეთ რამეებზე არ ამბობენ...

21 წელია, ახალ ზელანდიაში, ქალაქ ოკლენდში ვცხოვრობ. აქ 1996 წელს ჩამოვედი. მაშინ, როცა საქართველოში ყოველი ფეხის ნაბიჯზე სროლა ისმოდა. არჩევანი არ იყო, საბარგო თვითმფრინავით ჩამოვაღწიე. 2012 წლამდე სოცდახმარებით ვცხოვრობდი. სრულიად უსასყიდლოდ 10-11 წელი მმკურნალობდნენ, რომ მდგომარეობიდან გამოვსულიყავი. 9 თვე ფსიქოლოგმა იმუშავა ჩემთან, შემდეგ ფსიქიატრმა და ფსიქოთერაპევტმა - ადამიანს დამამსგავსეს. 2012 წელს უფლება მომცეს, სწავლა დამეწყო. უკვე 52 წლის ვიყავი, დინოზავრივით ვჩანდი სხვა სტუდენტებს შორის. დავამთავრე ჯერ საბუღალტრო კურსები, შემდეგ ბარებისა და რესტორნების აკადემია. აქ ყოველ შაბათ-კვირას გამოფენა-გაყიდვა ეწყობა ხოლმე, დაახლოებით იმგვარი, თბილისობაზე რომ იციან. მე ამ ღონისძიებაზე იმერული მხალეული მოვამზადე, ავუხსენი, რომ ეს ვეგეტარიანული კერძი იყო და დიდი მოწონება დაიმსახურა, განსაკუთრებით მოეწონათ ნიგვზიანი ჭარხლის ფოთოლი და ლობიო. ახლა ქართული კერძების დამზადებასა და გაყიდვას ვიწყებ.

- ახალ ზელანდიაში საქართველოზე რა იციან?

- თავიდან რუსს მეძახდნენ. მას შემდეგ, რაც საქართველოსა და ახალი ზელანდიის ნაკრებს შორის რაგბიში შედგა შეხვედრა, ჩვენი ქვეყანაც გაიცნეს. 2008 წლის აგვისტოს მოვლენებმაც გააცნო ახალ ზელანდიას საქართველო, როგორც დამოუკიდებელი ქვეყანა, რომელსაც რუსეთი ავიწროებს.

- დიდი ხანია საქართველოში არ ყოფილხართ?

- 2004 წელს ვიყავი მხოლოდ, როდესაც დედა ჩამოვასვენე ზელანდიიდან. ცოლ-შვილი არ მყავს. ჩემი დაც აქ ცხოვრობს ოჯახთან ერთად. მამაც გარდამეცვალა. ისიც საქართველოშია დაკრძალული.

ეკა სალაღაია