"გეიხარეთ ბიძია, თქვენია აგი ზღვა და მზე!" - კვირის პალიტრა

"გეიხარეთ ბიძია, თქვენია აგი ზღვა და მზე!"

მატარებელი კი ისევ მიდის, - ცხოვრებისაკენ, რომელიც ზოგჯერ მართლა შენია

დაიწყო ზაფხული და დადგა პაპანაქება! ბედნიერია, ვისაც შეუძლია, დაიხუროს ქუდი და ჰერი, ზღვისკენ. ამ წელიწადს დაგროვილ სტრესებს ერთი ტალღა გადარეცხავს! მაგრამ ბევრს, და მათ შორის მეც, ამის ბედნიერება, სამწუხაროდ, არ მაქვს. ისე კი, ზღვის მიმართულებით, გურიაში, ხშირად დავდივარ და მატარებელში ზღვისკენ მიმავალ ხალხს ვათვალიერებ. - ზღვაზე მიხვალთ, ბიძია, არა? მასე, მასე... სანამ ახალგაზრდები ხართ, თქვენია აი ცხოვრება! - აქეზებს არყით გამობრუჟული სამტრედიელი "ტოპებიან" და ტყავისჩექმებიან გოგონებს.

ისინიც ხმამაღლა იცინიან და სიცილს ჩექმებიან ფეხებს აყოლებენ.

- ნახე, რა კაი გოგოები არიან, ბიჯო, ჩვენს ვაგონში, - ყურებს ცქვეტს სიცილის გაგონებაზე ახალამოსული ბიჭი და გოგოებს აშკარად უნუგეშოდ უყურებს, - კავალერი ჰყავთ უკვე!

კარგი სურათია, არა? ასეთი სურათები ახლა ზღვისკენ მიმავალ მატარებელში ხშირად შეგხვდებათ, ოღონდ, იმ შემთხვევაში, თუ მატარებლის ბილეთი იშოვეთ.

- აღარ არის, ქალბატონო, კუპე ამ რეისზე და რა გიყო, პლაცკარტი თუ გინდა, ა, ბატონო!

- რა უნდა მიყო, ავიღებ საერთოს, რა ვქნა (გულშემოყრილი პასუხობ და თან ფიქრობ, ჯანდაბას, ამაღამ სულაც არ დავიძინებ, მთავარია, ამ რიგიდან გავიდე)!

მაგრამ გაცლიან?

- ჩემი დაიე თუ ხარ, ჩემთვისაც ეიღე ერთი ბილეთი, თუ არა, დავრჩი უბილეთოდ... როის მომიწევს მე მაგის რიგი, - შეთქმულივით მეჩურჩულება ვიღაც ქალბატონი და თან უშველებელ ჩანთას ფეხებზე მადებს. მე ფეხებს ვაძრობ და, რაც შემიძლია, მშვიდად ვეუბნები:

- პირადობაც მოაყოლეთ, ქალბატონო, ისე ბილეთს ვინ იძლევა!

- პირადობა და სიკვდილი მაგენს,

რომელი ბინ ლადენი მე მნახეს, რომ მატარებელში ბომბი შევიტანო, - ავიწყდება ქალბატონს ურიგოდ რომ მიდის და ჩვენი სადგურივით ანგრეულ ჩანთაში პირადობას დაეძებს...

- აბა, რა გიდევს მაგხელა ჩანთაში, დეიდა? - ინტერესდება გაწელილმაისურიანი ბიჭი და თვალებით მიცინის.

- ბომბი თუ მიდევს, ზოგიერთს კიდეც ეკუთვნის, - ამრეზით პასუხობს ქალბატონი და პირადობის მოწმობას მაძლევს.

ესეც ასე! ახლა ჩქარა, შინისკენ და მერე ისევ უკან, სადგურისკენ კიბეზე დიდი ჩანთით...

- რაია, აი, მიშამ - ქვეყანა ავაშენეო და რა ეტყობა ამ სადგურს აშენების?! - ხვნეშის ჩემ უკან მომავალი კაციც, ხმაზე ეტყობა - აშკარად ნასვამია.

- რას გადაკიდებიხარ ამ მიშაიას, შენ საქმეს მიხედე, თუ კაცი ხარ. ოცი წელიწადია ნალიე ვერ აგაშენებიე სახლში, ცოტა ნელა იარე, თორემ მომწყვიტა წელი ამ მძიIმე ჩანთებმა! - მესმის ნაცნობი ხმა - ის არის, ჩემი დილანდელი ნაცნობი! უყურე შენ, თურმე ქმარს ამგზავრებს, მართლა არ მიწერია ამაღამ ძილი, უსმინე ახლა ღიპიანი კაცის ხვრინვას! - სიმწრით მივჩერებივარ ამაღამდელ მეზობელს. ისიც არც აცივებს, არც აცხელებს და:

- ვინაა, ქალოო, აი ქალი, რას მომშტერებია?!

- დაგაყარე მიწა, შენ რა მოსაშტერებელი ხარ!.. ამ ქალმა ეიღო შენი ბილეთი თუ არა, დარჩებოდი წოუსვლელი ამაღამ! - პირში ბურთს ჩრის ცოლი და ყელგამოწეული მეხვეწება:

- თუ ხარ ჩემი დაიე, ნასვამია აი მოსასპობელი და არ გადმოვარდეს მაღალი ადგილიდან. სხვისთვის უნდა მეთხოვა, მარა, რახან შემხვდი, დაბალი ადგილი ხომ გაქვს და იქნება შენ გუუცვალო!

თქვენ რას იზამდით? მეც ვერაფერს ვშვრები. კარგი-მეთქი და ვაგონში ავდივარ: წინ ჩექმებიანი გოგოები, მერე მე, მერე ის კაცი, ადგილი რომ უნდა გავუცვალო... მერე მისი ცოლი.

- გეიარეთ, ნენა, გეიარეთ, თუ არა, წევიდა მატარებელი და დავრჩი შით! - იხვეწება გამწარებული. გოგოები კი ზუსტად ჩემს ყოფილ და ახლა მისი ქმრის ადგილზე სხდებიან.

- აქანე ჩემი ადგილია, ნენა, თქვენი ადგილი არ გაქვენ?

- ბილეთი არ გვაქვს, დეიდა, პრავადნიკმა - დაიძვრება მატარებელი და რამეს მოგიხერხებთო, - წყანარად ამბობს ერთი.

- რაიო, ნენა? აბა, პრავადნიკები ფულს აღარ იღებენო? ისე გოუხმეთ გარიჯგვანებული თავები მაგენს... რას გიპირებთ, ნენა, ნემსი არ ჩავარდება აქანე და საბარგულში ხომ არ გაწვენთ?

- რატომ, ქალბატონო, საბარგულში, აგერ ჩემს ადგილს დავუთმობ, - უხარია ქერა ბიჭს და გოგოებიც მიდიან.

- ახლა მაგენი რომ ერთად მეიყრიან თავს, არ გაღირსებენ, გურამა, ძილს, - ეცოდება ქალს ქმარი და უკვე დაძრული მატარებლიდან გარბის, თან ქმარს ემშვიდობება, - კაი, ახლა, გურიე, ჩევედი მე და ჭკუით იყავი, - უბარებს გურამას და მერე მე, - მიმიხედე, ქალბატონო, არ დეიხრჩოს ამაღამ აი შეჩვენებული!

- კაი, კაი ხო, - ამბობს გურამა და ცოლის დატოვებულ უშველებელ ჩანთას ჩემს ყოფილ და აწ მის ადგილზე ხვნეშა-ხვნეშით დებს და...  ხრუუპ... ხრუუპ... ხრუუპ!

მორჩა, მივდივარ აქედან, ამას რომ ვუსმინო, გავგიჟდები ამაღამ! და მეც ჩექმებიანი გოგონების კვალს მივყვები.

- არ იცით, დეიდა, როგორ გააჩუმოთ? - მიცინის ერთი.

- ჯანდაბას მაგის თავი, მაგას რა გააჩუმებს, მართლა ბომბი რომ აუფეთქო, ვერ გაიგებს!

- როგორ არა, გაიგებს... აი, მიყურეთ, - მეუბნება ერთი და შეტყუპებული ცერა და საჩვენებელი თითი ტუჩთან მიაქვს, - აი, ასე! და...

- რაია, დეიქცა ქვეყანა! - შეშინებული აცეცებს თვალებს ჩემი ჩაბარებული მეზობელი!

- ჯერ არ დაქცეულა, შენ თუ არ დაგვაქცევ ამეღამ თავზე, ბატონო! - მორიდებით ამშვიდებს შავოსანი ქალი და ისიც დამშვიდებული განაგრძობს: - ხრუუპ... ხრუპ...

- დეიდა, გინდა, გავაჩუმო?

- გვინდა, გვინდა, - სიცილით პასუხობს შავოსანი  და ჩექმებიან გოგოს თითები ისევ მიაქვს დასასტვენად! სამტრედიაში კი უკვე ის არყით გამობრუჟული კაცი შემოდის, ზემოთ რომ გითხარით და მართალია, გოგონებს ჩექმები აცვიათ, მაშინვე ხვდება, რომ ზღვაზე მიდიან დიდი ჩანთებით:

- აქა მშვიდობა... ზღვაზე მიხვალთ, ბიძია, ხომ... წაით, ბიძია, წაით, თქვენია ზღვაც და მზეც და მთელი ცხოვრებაც! გეიხარეთ, ბიძია, გეიხარეთ!

...და გოგოებს უხარიათ - ისევ ისე გულიანად იცინიან, როგორც მთელი წუხანდელი ღამე; მსუქანი კაცი ისევ ხვრინავს, მატარებელი კი ისევ მიდის, - ცხოვრებისაკენ, რომელიც ზოგჯერ მართლა შენია.