ღმერთო, შენ გაუთენე ბედნიერი ახალი წელი ჩვენს შვილებს!
თქვენ არ გახსოვთ? მე - კი: რაიმე კარგს თუ გავაკეთებდი, ბებია დამლოცავდა, - დაუბერდი დედაშენსო. გულში კი ვბრაზდებოდი, რად მინდა დაბერება-მეთქი, მაგრამ თან ვფიქრობდი, - ეს სიბერე, მგონი, ძალიან ცუდიც არ უნდა იყოს, თორემ ბებიაჩემი "იქ" რატომ გამიშვებდა-მეთქი.
ახლა ხომ ხვდებით, რატომაც? მე - კი. ერთ ჩემს მეზობელს ტახტზე დედოფალივით დაბრძანებული ასი წლის დედა თბილ პლედში ჰყავდა გახვეული. დაიძახებდა ბებო - მინდაო! და მთელი ჯალაბობა თავს დაეხვეოდა, - ახლავე, ბატონოო. ასე იყო მეორე მეზობლისას, ნათესავისას და ასე შემდეგ.
დღეს კი მხოლოდ თბილისში მოხუცთა ათი თავშესაფარია. ზოგი - სახელმწიფოსი, ზოგიც - კერძო. იცოდით? არც მე. აი, როგორ ყოფილა ჩვენი საქმე! ჰოდა, მივუყვები ერთ-ერთის ქუჩას (ასპინძის) და ვერ ვპოულობ - ერთმანეთზეა სახლები მიხოხოლავებული და მაინც უდაბნოსავით სიჩუმეა.
ერთი სახლის ფანჯარაზე ვაკაკუნებ.
- ქალბატონო, სად არის აქ მოხუცთა თავშესაფარი?
- იქა! - მპასუხობს ისიც.
- სად? იმ რკინისალაყაფიან სახლში?!
- ჰო, - და ფანჯარას ხურავს.
როგორ ვერ მივხვდი! რკინის დიდი კარი... თანაც დაკეტილი.
ვაკაკუნებ. ისმის ჩხაკუნი:
- მობრძანდით.
- მოხუცებთან მოვედი. აქ ცხოვრობენ?
- კი ბატონო. ერთი აი, კიბეზე ზის, - მპასუხობენ - თუ გნებავთ, გაესაუბრეთ.
ვუახლოვდები. მის დიდ ჩანთას განზე ვწევ და გვერდით ვუჯდები.
- საით მიდიოდით, დეიდა?
- ჩემს შვილთან. თვითმფრინავის ხმა იყო, ჩამოვიდოდა და უნდა დავხვდე...
- მოგეჩვენა, ბებო. თვითმფრინავის ხმა როგორ იქნებოდა, ხომ ხედავ, ცუდი ამინდია. ფრენა არ არის. მაგრამ მალე იქნება და შენი შვილიც მოვა, წაგიყვანს, - მეშველებიან მომვლელები. მერე ბებო კიბეზე აჰყავთ.
- ჰოო? წამიყვანს? - უხარია მოხუცს და ჩანთას ხელს არ უშვებს, - მაშინ ამოვალაგებ.
- ამას შვილები უცხოეთში ჰყავს. ჯერ სახლი გაუყიდეს, მერე თან წაიყვანეს, მაგრამ ორ თვეში უკან გამოგზავნეს. პირდაპირ აეროპორტიდან მოვიყვანეთ აქ.
- სხვების შვილებიც უცხოეთში არიან?
- ჰო. ზოგისაც - თანამდებობებზე. არ გეგონოთ, აქ ვინმე გაჭირვებულს ჰყავდეს მშობელი მოყვანილი. დავურეკავთ ღამით, ასე, თერთმეტი საათისკენ, - დედაშენს ან მამაშენს დაბადების დღეს ვუხდითო...
- და...
- ყურმილი მიეცით, დაველაპარაკებითო...
- ესენი?
- ტირიან. ჩვენ თავზე ვევლებით, მაინც შვილებისთვის ტირიან...
- ხომ არ გამიბრაზდებიან, მეც რომ დაველაპარაკო?
- არა, მობრძანდით! თუ არ სძინავთ, ან შვილებზე ლაპარაკობენ, ან... ტირიან. ამ დილითაც ტიროდა ერთი ბებო, თამარი.
თამარი
...ისევ ტირის. ჩემს დანახვაზე - საბანს თავზე იხურავს და ტირილს უმატებს.
- ნუ ტირი, ბებო. მითხარი, რა მოხდა?
- ...
- არ გეტყვის, გაბუტულია. ჩვენ გეტყვით, - მპასუხობენ აქეთ-იქიდან მოხუცები, - ჩვენ გეტყვით, - ნათიასთან უნდა.
- ნათია შვილია?
- შვილიშვილი.
- მერე, არ მოდის ხოლმე?
- ვერ მოვალ, პატარა ბავშვი მყავსო. ვეუბნებით, ახალ წელს მაინც მოვაო და არ სჯერა.
- კარგი, ბებო, იქნებ მართლა მოვიდეს ახალ წელს შენი ნათია. აი, ახალი წელიც მალე იქნება.
- არ მინდა ახალი წელი, ჩემი ნათია მინდა! - ამბობს თამარი და საბანს იხდის, - თქვენ გქონდეთ თქვენი ახალი წელი!
ქეთევანი
- ჰოდა, მექნება. ვიცეკვებ კიდეც.
- ფეხები რომ გტკივა? - ტირილს წყვეტს თამარი.
- მერე რა. მე ბალერინა ვარ, აი, ნახავ!
- მართლა ბალერინა ხართ? - ვეკითხები ფრთხილად.
- აბა, ვინ ვარ!.. არ გაგიგიათ პრიმაბალერინა ქეთევანი ოპერაში?! - სწყინს.
- რას ცეკვავდით?
- როგორ თუ რას! პრიმა ვიყავი!
- ფეხები რატომ გტკივათ?
- დამისივდა. სახეზეც ხომ მეტყობა, ავად რომ ვარ?
- არ გეტყობათ, ლამაზი ხართ.
- მართლა? გამოვჯანმრთელდები და უფრო ლამაზი ვიქნები. მერე შინაც ვივარჯიშებ, ვიცეკვებ.
- სად გაქვთ სახლი?
- გლდანში. ოღონდ, ახლა სხვა ცხოვრობს, ჩემმა შვილმა მისცა - სულ ცოტა ხნითო, - ასე მითხრა. მაგრამ ახალ წელს ხომ ყველა შინ უნდა იყოს?
- რა თქმა უნდა... კიდევ რა გინდათ, ახალ წელს მოხდეს?
- იცით, რა, ღმერთი ამბობს, - ყველა კარგი ადამიანი უნდა გავაცოცხლოო. ჰოდა, ჩემი ექიმიც გაცოცხლდება...
ეთო
- მე კი დავუკრავ ახალ წელს...
- თქვენ ხომ გიცნობთ - წეღან კიბეზე გნახეთ, შვილს ელოდებოდით.
- ჰო, მნახეთ. ეთო ვარ.
- ფორტეპიანოზე უკრავთ, ეთო დეიდა?
- გიტარაზეც ვუკრავ, ყველაფერი ვიცი. ფრანგულიც ვიცი.
- ასწავლიდით?
- ჰო, სკოლაში. გინდათ, ჩვენი სკოლის სურათი გაჩვენოთ?
- იყოს, ისე ვილაპარაკოთ.
- მაშინ ჩემი შვილების სურათს გაჩვენებთ. მოიცა, გამოვიღო! აი, ეს ლევანია, ეს კიდევ მერაბი. ისრაელში არიან.
- ლამაზი ბიჭები ყოფილან. სურათები გაგიდიდებიათ. რატომ?
- ჰო. გავადიდე. ლამაზად იცინიან, არა? კარგები არიან ჩემი შვილები.
- ვიცი.
- შენ არ იცი. ძალიან კარგები არიან. მერაბი უმცროსია, ლევანი - უფროსი. ახლა ფრენა არ არის. ახალ წელს კი ვიცი, აუცილებლად იქნება ფრენა!
რეზო
- ახალ წელს აბა, ფრენას არ დანიშნავენ?! ჩემი შვილებიც მოვლენ, მოსკოვში არიან.
- აბა, წეღან რომ ეუბნებოდით მომვლელს, ჩემი შვილები თბილისში არიანო?
- ჰო, მართალია. თბილისში არიან. სულ არ მინდა ახალი წელი.
- აბა, რა გინდათ?
- მინდა, შვილებმა თვალები მომირჩინონ.
- რამდენი გყავთ?
- სამი. ორი ბიჭი და ერთი გოგო... ჰო, გოგო. როცა ვეთამაშებოდი, კისკისებდა... ცეკვაც უყვარდა. ისე ცეკვავდა, ისე... ადგილიც მქონდა. დიდი სახლები ავაშენე...
- ახლაც გაქვთ ის სახლები?..
- ჰო, ოთხი. სამი თბილისში და ერთიც სურამში.
- ახლა იქ ვინ ცხოვრობს?
- ჩემი შვილები, მააშ!
- რამეს ხომ არ დამაბარებთ მათთან?
იოსები
- მე დაგაბარებ! - შვილებო, ღმერთმა გიშველოთ, ღმერთმა დაგიფაროთ, ის იყოს თქვენი შემწე. წმინდაო ღმერთო, წმინდაო ძლიერო, შენ მიხედე ჩემს შვილებს. მიეცი თვალისჩინი, ძალა, ღონე. შენ შეეწიე და გაახარე. შენ გაუთენე ბედნიერი ახალი წელი. ამინ!
...და რკინის კარი ისევ ღრჭიალით იხურება. ქუჩაში ისევ უდაბნოსავით სიჩუმეა. მე კი გულდამძიმებული მოვდივარ და ტკივილად ამ მოხუცების მოლოდინი მომყვება - ნეტავ, როდის იქნება ფრენა?..