"ჩემზე 26 წლით უფროსმა კაცმა, მოულოდნელად ხელი მთხოვა. ვუთხარი, საქართველოში ასეთი ქორწინება..." - კვირის პალიტრა

"ჩემზე 26 წლით უფროსმა კაცმა, მოულოდნელად ხელი მთხოვა. ვუთხარი, საქართველოში ასეთი ქორწინება..."

შუა აზიაში გადასახლებაში დაბადებული ქართველი ექიმისა და ფრანგი ქალის ერთადერთ შვილს საბჭოეთში ალმაცერად უყურებდნენ. ეს არის ამბავი იმაზე, თუ როგორ იქცა ემიგრაციული ძირების გამო შევიწროებული გოგონა მარინა ცხონდია თავისუფალ ევროპელ მარინა-მარია აქსელად. დღეს ის ნიცაში ცხოვრობს და სამშობლოსთვის ყველაფერს აკეთებს.

"მამა მხოლოდ იმიტომ გადაასახლეს, რომ ბაბუაჩემი ამერიკაში იყო გადახვეწილი"

- ეს არანაკლებ ტრაგიკული ამბავია. მამაჩემი სოფელ ხიბულიდან ამერიკაში გადახვეწილი მამის, ექიმ დიმო ცხონდიას გამო არ დაინდეს და ყაზახეთში დედასა და მოხუც ბებიასთან ერთად გადაასახლეს. დიმო 1924 წლის აჯანყების მონაწილე იყო. ორი წლის წინ ვნახე საქართველოს კგბ-ს არქივში დოკუმენტები და თმა ყალყზე დამიდგა: თავად ბერიას ჰქონდა ხელი მოწერილი მის დახვრეტაზე. ეწერა, ექიმი დიმო ცხონდია თურქეთის, ამერიკისა და საფრანგეთის ჯაშუშიაო. დიმო დახვრეტას მამამისის წყალობით გადაურჩა - აზნაურმა შირიმი ცხონდიამ, რომელსაც უფროსი შვილი უკვე დახვრეტილი ჰყავდა, დიდძალი ფული გადაიხადა დიმოს თურქეთში გასაპარებლად, საიდანაც ის ჯერ საფრანგეთის უცხოურ ლეგიონში მსახურობდა ექიმად (რისთვისაც დე გოლის მადლობა მიიღო), მერე ამერიკაში მოხვდა... დიმოს ემიგრაციაში დაბადებული მეორე ვაჟი, მამაჩემის ძმა, ოქსფორდის უნივერსიტეტის პროფესორი ვლადიმერ ცხონდია იყო. სწორედ მისი გამოგონილია პრეპარატი "ნოოტროპინი"...

მამაჩემის გადასახლებაში ერთი სულისშემძვრელი ამბავიც არის - ჩემს დიდ ბებიას, ნადიკო ჯიშკარიანს, ხიბულიდან ერთი მუჭა მიწა წაუღია, მე ვერ დავბრუნდები და საფლავზე დამაყარონო. ნადია მართლაც ყაზახეთში გარდაიცვალა. ჩვენ კი წლების შემდგომ საქართველოში დავბრუნდით.

26 წლით უფროსი მეუღლე და შეხვედრა ირლანდიელ ბებოსთან

ჩემი მომავალი მეუღლე ნავთობის მილების მწარმოებელი შვედური ფირმის პრეზიდენტი ულოფ აქსელი მოსკოვში გავიცანი. ამ კომპანიაში თარჯიმნად მიმიწვიეს. აქსელმა, ჩემზე 26 წლით უფროსმა კაცმა, მოულოდნელად ხელი მთხოვა. ვუთხარი, საქართველოში ასეთი ქორწინება არ არის მიღებული-მეთქი. რა გავაკეთო, რომ ეს "ნაკლი" გამოვასწოროო. არც დავფიქრებულვარ, ისე ვუთხარი, საფრანგეთში წასვლა მომიგვარე დედაჩემის დედასთან, რომელმაც 18 მოწვევა გამომიგზავნა და არ მიშვებენ-მეთქი.

არ მჯეროდა, თუ ამას მოახერხებდა, მაგრამ მალე პასპორტიც გამიკეთა, რაც მაშინ ძალიან ძნელი იყო - გადასახლებაში დაბადებულ ბავშვებს არქივში არ აღრიცხავდნენ.

ასე წავედი ჩემს 97 წლის ირლანდიელ ბებიასთან, რომელსაც მეხსიერება უკვე დაქვეითებული ჰქონდა და დედაჩემი ვეგონე. ბებია ჩემი იქ ყოფნის დროს გარდაიცვალა. მე მისი ნაანდერძევი ქონება ირლანდიის კათოლიკურ ეკლესიას გადავეცი. მეორე დღეს ადგილობრივ პრესაში ჩემი და ბებოს ფოტო გამოქვეყნდა და ირლანდიის მოქალაქეობაც შემომთავაზეს. თავზარი დამეცა, ვიფიქრე, ამისთვის თბილისიდან შვილსა და დედას გადამისახლებენ-მეთქი, მაგრამ გადავრჩი!

სხვათა შორის, დედაჩემმა ულოფი დაიწუნა, ასაკოვანიაო, სამაგიეროდ, მეგობრებმა მომიწონეს. ულამაზესი კაცი იყო. მან ყველაფერი გააკეთა ჩემი სიყვარულისთვის, გაუკვალა გზა ჩემს შვილსაც. მან მისცა დედაჩემს მშვიდი სიბერე.

ჩვენ 32 წელიწადს ვიცხოვრეთ ერთად. როდესაც მძიმედ დაავადდა, მე ქართული ემიგრაციის ხელმძღვანელი ვიყავი შვედეთში, სადაც ქართველი ექიმი მამუკა გიორგაძე გამაცნეს. მას ვთხოვე, ულოფი ეცოცხლებინა და მართლაც 5 წლის განმავლობაში ბევრჯერ გამოჰგლიჯა ხელიდან სიკვდილს.

ერთ დღესაც ულოფმა მითხრა: მარინა, ვიცი, რომ მამუკას ოჯახი არა ჰყავს, ისიც ვიცი, რომ შენ მიმართ გულგრილი არ არის. ანდერძად გიბარებ, მარტო არ დარჩე და მას მისთხოვდეო.

- რას ამბობთ?

- კი, ასე იყო. ასე რომ, 6 წლის წინ მამუკას მის მშობლებთან შეთანხმებით გავყევი ცოლად და ვფიქრობ, ჰარმონიული ოჯახი გვაქვს. (იხილეთ სრულად)