"თურმე მთელი ღამე ტიროდა, ანგრევდა სახლს და მე სტრესისგან არ მესმოდა" - კვირის პალიტრა

"თურმე მთელი ღამე ტიროდა, ანგრევდა სახლს და მე სტრესისგან არ მესმოდა"

მართალია, პანდემიამ ქართული შოუბიზნესი დროებით გააჩერა, მაგრამ ნინო ჩხეიძე მუდმივად ცდილობს, ერთგულ თაყვანისმცემლებს თავი არ მოანატროს. წარმატებული კარიერის პარალელურად ყოველთვის ახერხებდა, ერთადერთი შვილისთვის დრო დაეთმო. 16 წლის მარიკო დღეს მისი საუკეთესო მეგობარია. თუმცა ამბობს, რომ შეიძლება შვილები კიდევ ეყოლოს...

- 22 წლის ვიყავი, როდესაც მარიკო დაიბადა. მაშინ ვფიქრობდი, რომ დედობისთვის მზად ვიყავი და სულ არ ვიყავი პატარა. იმ დროს ჩემზე უმცროსი გოგონები თხოვდებოდნენ და შვილებსაც აჩენდნენ.

ახლა 39 წლის ვარ და ამ გადმოსახედიდან რომ ვუყურებ, ვხვდები, რომ საერთოდ არ ვყოფილვარ მზად. ახლა რომ მყავდეს შვილი, უფრო სხვანაირი დედა ვიქნებოდი და ვფიქრობ, ეს ბუნებრივია.

- ბავშვის გაზრდის ხომ არ გეშინოდათ?

- არა, შიში არ მქონია, მარიკო რომ დაიბადა, მეორე დღეს გავიღვიძე და შინაგანად წარმოუდგენელი პასუხისმგებლობა ვიგრძენი. ცოტა შემეშინდა, მაგრამ არ მინდოდა დეპრესიაში ჩავვარდნილიყავი. ძალიან დამეხმარნენ დედა და ბებია, მათ გადაინაწილეს პასუხიმგებლობა.

- მარიკოს ბუნებრივად კვებავდით?

- მხოლოდ ერთი თვის მანძილზე, შემდეგ კი ძალიან გამიჭირდა და ხელოვნურ კვებაზე გადავიყვანე. რძე თავისით გამიქრა. სამშობიაროდან რომ გამოვედი, პირდაპირ დედასთან წავედი. ღამე ბავშვთან ერთად რომ ვიძინებდი, დილას 11 საათზე ბედნიერს მეღვიძებოდა და ვამბობდი, რა ჭკვიანი ბავშვია, მთელი ღამე რა კარგად სძინავს-მეთქი. რეალურად კი თურმე მთელი ღამე ტიროდა, ანგრევდა სახლს და მე სტრესისგან არ მესმოდა. დედა, ბებია, მთელი სამეზობლო სოლოლაკში მარიკოს გაჩუმებით იყვნენ დაკავებულები. ერთხელ დედამ მითხრა, მგონია გესმის და უბრალოდ არ იმჩნევო... არ სჯეროდა, რომ მართლა არ მესმოდა ბავშვის ტირილის.

- მამა რამდენად იყო ჩართული ბავშვის გაზრდაში?

- იმ პერიოდში გიორგიც დედაჩემთან გადმოვიდა საცხოვრებლად და მარიკოს ტირილზე გული ცუდად უხდებოდა. 23 წლის იყო, არც ის იყო დიდი. მუშაობდა, თავისი ოფისი ჰქონდა და ამბობდა, ცოტა თუ არ დავიძინე, მეორე დღეს ვერ ვიმუშავებო.

- როდესაც მისი მარტო დატოვებამ მოგიწიათ, ამ დროს თუ ნერვიულობდით?

- ცოტა ფობია მაქვს ბავშვებთან დაკავშირებით, არ შემიძლია, სხვისი ბავშვიც კი ფანჯარასთან რომ მიდის, ან ცოტა ისე თამაშობენ, ხიფათიანად. მარიკოსთვის ყველაფერს ვმდუღრავდი, ბავშვი რომ ტიროდა, ვუსმენდი ხოლმე, ხომ არ ჩაბჟირდა-თქო, ველოდებოდი როდის ამოისუნთქებდა. მერე ჩემ თავს ვაიძულე, რომ ცოტა მოვშვებულიყავი, რადგან მისი დატოვება გახდა საჭირო და ჩემს საქმეზე გადავერთე, თუმცა მაინც სულ ვფიქრობდი, ნეტა კარი ხომ არ დარჩათ ღია ან ფანჯარა, ვინმემ არ წაიყვანოს-მეთქი, მერე მივხვდი, რომ ძალიან ვამეტებდი და ცოტა მოვეშვი. გააგრძელეთ კითხვა