"შრომა რომ მიყვარდა, იმიზა მევიყარე 102 წლისა" - კვირის პალიტრა

"შრომა რომ მიყვარდა, იმიზა მევიყარე 102 წლისა"

"მე რომ მიწაზე არ გევიარო, რაფერ იქნება?!"

"ჩემი ქმრის დარგულ ხეს ფოთოლიც რომ შეუხმეს, დარდით აღარ ვარ"

"რას ქვია, მშობლები რომ წელებზე ფეხს იდგამენ და თავად ბირჟაზე არიან გადაბაღდადებულები!"

"ასეა კაცი - კაცით უხარია ყოლიფერი, იმიზაა ტკბილი სიცოცხლე, თვარა, კი გევიჭრებოდით ტყეში მხეცივით..."

არ გამოგიცდიათ? მიდიხარ, მოდიხარ და თან უჟმური დაგყვება ხელკავით - ესა და ისაო, ცხოვრება რთულია, კაცის სიცოცხლეც ერთი წამია, რას მოასწრებო! გამოგიცდიათ, ხომ? მეც ეს უჟმური მომდევდა, როცა ანა ბებოსთან მივდიოდი ანასეულში. ვფიქრობდი: - აი, მივალ 102 წლის ადამიანთან, დამხვდება საწოლში და მეტყვის, - რა ფუჭია ცხოვრება, დრო ისე მიქრის, ხელში არაფერიც არ გრჩებაო...

ჭიშკართან რომ დავიძახე და არავინ გამაგონა, ურდული გავხსენი, ორსართულიან სახლს ორჯერ შემოვუარე და გამიკვირდა, - ყველაფერი ღიად მიუტოვებიათ. თუ სტუმარს არ გამოხედავენ, ქურდის მაინც არ ეშინიათ-მეთქი? ის იყო, მესამედ შემოვლასაც ვაპირებდი, რომ  ჭიშკარს ქალი მოადგა და, - რა იყო, ნენაო? - მკითხა.

- ანა სიხარულიძესთან მოვედი. შინ არავინ არის, ჭიშკარი  კი რატომღაც ღია დაუტოვებიათ-მეთქი. იმან - აქანე, ნენა, ყველას ასე ღია გვაქვს ჭიშკრები. მაგ სახლს კიდო ერთხელ მოუარე და შით რომ კიბეა, იმით მორე სართულზე ადი, ერთი ნახევარი საათის წინ დევინახე ანა, მაქანე რომ ადიოდაო.

რა-მეთქი?! და სათხილამურო ტრამპლინივით დაქანებულ კიბეს ავუყევი. მივაგენი! იქ  102 წლის  ანა ბებოს ყური ტელევიზორთან მიეტანა, თვალი კი კარისკენ ეჭირა.

- ბოდიში, ბებო! ვიძახე, ვერ გაგაგონეთ და დაუკითხავად ამოვედი, - მოვიბოდიშე.

- მობრძანდი, ნენაო! და ისევ ყურზე მიიდო ხელი: - ბოდიში მე უნდა გითხრა, - რაცხა რომ ვერ გიცანი?

ჰოდა, მეც ვუთხარი, ვინც ვიყავი. იმან კი - ჩემ შესახებ გურიის გუბერნატორი გეტყოდა უეჭველადო!

- არა, ბებო, თავად ვიცოდი შორიდან... ისე, გურიის გუბერნატორი რატომ ახსენეთ, იცნობთ?

- იმიზა ვახსენე, რომე აგერ წინაზე რაფერც თქვენ ხართ სტუმრად, ისე იყო მაგიც მოსული და უშველებელი ყვავილები მეიტანა. ახლაც მიწყვია ვაზაში. კაი ბიჭია ნამეტანი, ცოლი ითხოვა, თუ იცი?

- არ ვიცი, ბებო, მაგრამ თუ გინდა, გაგიგებ...

- კაის იზამ... უცოლო კაცი არ ვარგა. მაგას, ნაყოფს რომ არ ისხამს, იმფერი ხეი ჯობია, ეზოს ჩრდილში მაინც ამყოფებს... რაც გინდა ჩია იყოს კაძახი, გვერდში კაი ქალი ვაჟკაცად აქცევს...

- თავად როგორი ქმარი გყავდათ?

- არ მკითხოთ, კაცის ეტალონი იყო! ალბათ რაფერ შურდათ ქალებს ჩემი. საცხა გამოჩნდებოდა, მას უყურებდა სუყველა... კაცები ჩიოდნენ, - სადაც მექი ბზიავაა, იქინე ჩვენ თვალში ვის გამოვუჩნდებითო!

- ბზიავა ალბათ სამეგრელოდან იყო...

- კი, აბაშიდან იყო. ქმრისიანებში რომ ჩევიდოდი, მეტყოდნენ აბაშელები - კაი ვინც გვყავდა, იგი შენ წაგვართვიო.

- აბა, მაგარი ქალი ყოფილხართ.

- კი  ნენა, პირველი ქალი ვიყავი გურიაში. ანასეულში ჩაის ინსტიტუტი რომ იყო, იქინე მეცნიერის ხარისხიც  პირველს მომანიჭეს. მაგას კიდე 100 წელიწადი რომ ვიცოცხლო, რა დამავიწყებს!

- ეგ ალბათ 30-იანი წლები იყო?

- კი, ინსტიტუტი რომ დავამთავრე, ასე 1932-33 წელი იქნებოდა... მერე წამოვედი ანასეულის ინსტიტუტში სამუშაოდ...

-  ალბათ ძალიან ლამაზი იყავით მაშინ...

- მაი არ დაწერო, თვარა გეიცინებს ვინცხა! რაის ლამაზი ვიყავი! იმფერი გლახაც არ ვყოფილვარ, ვაი ეს რა ვნახეო, მარა არც ლამაზი ვიყავი. იმფერი ლამაზი ამხანაგები მყავდა, იმერელი გოგოები, იმათთან რას მივიდოდი! და ბიჭებიც კაი შნოიანები იყვნენ.

- რომელიმეს ალბათ მოსწონდით?

- დედა! რაფერ შეიძლებოდა!.. და-ძმებივით ვიყავით, სანამ დეიხოცებოდნენ, ოჯახებით გვქონდა მისვლა-მოსვლა.

- თქვენი მექი სადღა გაიცანით, ასე როგორ გაგიჟდა?

- მაი, ნენა, არც მე ვიცოდი და ვერც მექი მიხთა. იგიც ანასეულის ინსტიტუტში მუშაობდა. ამხანაგმა გამაცნო. რომ შევხედეთ ერთმანეთს, გათავდა ყოლიფერი. იმ ღამეს, შინ რომ მივედი, არც მე მძინებია და არც იმას - მერე გამიმხილა. იმის შემდეგ, მე რაფერც ვიტყოდი, ოჯახში ყოლიფერი ისე უნდა გაკეთებულიყო. მაგრამ მე გლახას კი არ ვამბობდი არაფერს. ვიყავით ასე მთელი სიცოცხლე გუგულებივით. ღამე რომ გევიღვიძებ, - ნეტა, მე მოვმკვდარიყავი და იმას ეარა ამ წუთისოფელში-მეთქი... მარა იმის დანატოვარს რომ გულით ვუვლი, აგი მანუგეშებს. მის დარგულ ხეს ფოთოლიც რომ შეუხმეს, დარდით აღარ ვარ.

- ამას ყველაფერს საკუთარი ხელით აკეთებთ?

- აბა, ვინ იზამს, ნენა, ჩემი შვილი და შვილიშვილი თბილისში ცხოვრობენ.

- მერე, როგორ ძლებთ უიმათოდ. მათთან წასვლა არ გინდათ?

- დედა!  რა მინდა თბილისში, ცოცხალი თავით არ წავალ! მე რომ მიწაზე არ გევიარო, რაფერ იქნება?! შარშან იმფერი ბოსტანი მქონდა, თვალის შესავარდნი.

- არ მითხრათ, ისიც მე დავამუშავეო...

- კი, ნენა. შრომა რომ მიყვარდა, იმიზა მევიყარე ამდენი ხანი. მაი კი დაწერე, ნენა, - ახალგაზრდებმა უნდა შეიგნონ, რომ შრომა აუცილებელია. რას ქვია, მშობლები რომ წელებზე ფეხს იდგამენ და თავად ბირჟაზე არიან გადაბაღდადებულები!

- დავწერ. ამხელა სახლში მარტო ყოფნისა არ გეშინიათ?

- რაის უნდა მეშინოდეს! თუ ვინმე მომკლავს, რას წეიღებს იმფერს, ღმერთმა რომ არ მოკითხოს! ამიზა მაქვს ეზო-კარზე შეკიდული პატიოსანი კაცის ჭიშკარი.

- ეგ რაღას ნიშნავს?

- ეზოში რომ შემოი, ხომ ნახე, რა დაბალი ჭიშკარია - რომ მოგენდომებინა, კი გადმოაბიჯებდი, მარა პატიოსანი კაცი წესიერად გააღებს. უპატიოსნო კიდო, გადმოალაჯებს...

- ეს სახლზე მიდგმული კიბეც პატიოსანი კაცის არის? ისე ციცაბოა, ძლივს ამოვედი მეორე სართულზე...

- მაგ კიბეზე, ნენა, ყოველდღე ავდივარ და ჩავდივარ მე...

- მარტო?!

- ხან მარტო, ხან - ქვეყანა კეთილია, მეზობელი მყავს იმფერი - ნუნუკაი, დილა რომ თენდება, იმის დანახვიზა მიხარია, - მალე მოვა ჩემი ნუნუკა-მეთქი. ასეა კაცი - კაცით უხარია ყოლიფერი, იმიზაა ტკბილი სიცოცხლე, თვარა, კი გევიჭრებოდით ტყეში მხეცივით...

- ახლა საუკუნის იქით რომ გადაიხედავთ, ისევ ფიქრობთ, რომ სიცოცხლე ტკბილია?

- აბა, რაი, ნენა! შარშან ჩემი ქმრის გაშენებული ადესა რომ დავწურე, ვიძახოდი, - აი, ღვინო ჩემი დასამარხია-მეთქი, მარა აი ადესა წელსაც დასაწური გამიხდა... ახლა რაზე დამჭირდება, დევინახავ და მერე გეტყვი.