"გვეყოფა მაიმუნობა"
გასული საუკუნის 80-იან წლებში გეოლოგად ვმუშაობდი და ხშირად მიწევდა მივლინებაში წასვლა. ერთხელ 7-კაციანი ჯგუფი გავემგზავრეთ მივლინებით ქალაქ გელეჯინკში. იქ ჩასულთ ვაგონში მოგვიხდა ცხოვრება.
ცუდი ამინდი იყო, ვერ ვმუშაობდით, ვერც ვერთობოდით და უსაქმურობით დატანჯულები ჩვენი ჯგუფის წევრ ჩია ვალოდიაზე ,,ვიყრიდით ჯავრს" - საწყალს, ხან ფოსტლებს ვუჭედებდით იატაკზე, ხან წებოს ვუსხამდით სკამზე, ხან შარვალს ვუსველებდით, მოკლედ, გაწამებული გვყავდა კაცი!
ერთი კვირის შემდეგ, როგორც იქნა, გამოიდარა. ჩვენც საქმეს შევუდექით და გადავწყვიტეთ, ვალოდიას "შევრიგებოდით":
- კარგი, ვალოდია, გვეყოფა მაიმუნობა, აღარ დაგიჭედებთ ფოსტლებს იატაკზე, აღარ დაგისველებთ შარვალს, აღარ დაგისხამთ წებოს სკამზე, შევრიგდეთ! - ვუთხარით ჩვენ.
- ძალიან კარგი, ბიჭებო, - გვითხრა დარცხვენილმა, - მაშინ, აღარც მე ჩაგიფსამთ ყოველ დილით ჩაიში!
ამის თქმა იყო და, ვინ სად ცდილობდა ღებინებას და ვინ - სად!
კინაღამ შემოგვაკვდა საწყალი ვალოდია...
ლევან კვანტალიანი, თბილისი