ცხოვრებისეული კურიოზი
"საპოჟნიკი" მოქანდაკე
ეს ამბავი ცნობილმა მოქანდაკემ, ჯუნა მიქატაძემ მიამბო:
კომუნისტების დრო იყო, ჩემი პირადი საქმის გამო ერთ-ერთ ცკ-ის მდივანთან მივედი. როგორც იქნა, მის მოსაცდელში შევაღწიე, სადაც ოცამდე კაცი დამხვდა.
მდივანმა თითოეულს გამოჰკითხა, რა საქმეზე იყო მისული და ყველა სხვადასხვა მიმართულებით გაგზავნა დაბალი რანგის თანამშრომლებთან; მე ბოლო ვიყავი; ჩემი ჯერი რომ დადგა და მკითხა, თქვენ რა საქმეზე ხართ მოსულიო, უცებ დამარტყა თავში და რატომღაც ასე ვუპასუხე:
- მე "საპოჟნიკი" ვარ და ფეხის ზომის ასაღებად დამიბარა-მეთქი.
- მობრძანდიო, - და პირდაპირ შემიშვა კაბინეტში.
ცკ-ის მდივანმა რომ დამინახა, გაკვირვებით შემომხედა; მე აღარ დავუმალე და ვუამბე, როგორ მოვხვდი მასთან. საბედნიეროდ, ჩინოვნიკს კარგი იუმორის გრძნობა აღმოაჩნდა და მეც გადავრჩი და პირადი მდივანიც.
შოთა ჩხეიძე, პენსიონერი, თბილისი
შევრიგდეთ!
გასული საუკუნის 80-იან წლებში გეოლოგად ვმუშაობდი და ხშირად გვიწევდა მივლინებაში წასვლა. ერთხელ 7-კაციანი ჯგუფი გავემგზავრეთ მივლინებით ქ. გელეჯინკში. იქ ჩასულთ ვაგონში მოგვიხდა ცხოვრება;
ცუდი ამინდი იყო, ვერ ვმუშაობდით, ვერც ვერთობოდით და უსაქმურობით დატანჯულები ჩვენს ჯგუფში მყოფ ჩია ტანის ვალოდიაზე ,,ვიყრიდით ჯავრს" - საწყალს, ხან ფოსტლებს ვუჭედებდით იატაკზე, ხან წებოს ვუსხამდით სკამზე, ხან შარვალს ვუსველებდით, მოკლედ, გაწამებული გვყავდა კაცი!
ერთი კვირის შემდეგ, როგორც იქნა, გამოიდარა. ჩვენც საქმეს შევუდექით და გადავწყვიტეთ, ვალოდიას "შევრიგებოდით":
- კარგი, ვალოდია, გვეყოფა მაიმუნობა, აღარ დაგიჭედებთ ფოსტლებს იატაკზე, აღარ დაგისველებთ შარვალს, აღარ დაგისხამთ წებოს სკამზე, შევრიგდეთ! - ვუთხარით ჩვენ.
- ძალიან კარგი, ბიჭებო, - გვითხრა დარცხვენილმა, - მაშინ აღარც მე ჩაგიფსამთ ყოველ დილით ჩაიში!
ამის თქმა იყო და ვინ სად ცდილობდა ღებინებას და ვინ - სად! კინაღამ შემოგვაკვდა "ჯენტლმენი" ვალოდია.
ლევან კვანტალიანი, თბილისი