წაკითხვისთანავე დაწვი
ეჰ, არადა რა ცოტა მანძილია გასავლელი... მაგრამ კონტროლიორი რომ ამოვიდეს? - ვფიქრობ. შემდეგ ზლაზვნით მივდივარ სალარო აპარატთან და სამგზავრო ბილეთს პატიოსნად ვიღებ. ავტობუსი თვალისდახამხამებაში ივსება ხალხით, მე კი ტანის ერთი ნახევრით სავარძელსა და სავარძელს შორის გაკვეხებული, მეორე ნახევრით კი მგზავრებში ჩაჭყლეტილი იმაზე ვიწყებ ფიქრს, თუ რა მშვენიერი იქნებოდა ამ ”სიამოვნების” ფოტოზე აღბეჭდვა (ნეტავ, ფიქრის თავი მაინც საიდან მაქვს!).
რის ვაი-ვაგლახით ვაძვრენ ჩანთიდან უნივერსიტეტში ნათხოვარ ფოტოაპარატს და იმავე წამს, თითქოს გულმა უგრძნოო, შუახნის მამაკაცის არაკეთილისმოსურნე ხმა მესმის: - მე არ გადამიღო რა, ძმაო! - ამის თქმაა და მთელი ავტობუსის ყურადღება ჩემზე გადმოდის: - ვინაა? - კითხულობს ვიღაც. - არ ვიცი, ჯანდაბა მაგის თავს, ჟურნალისტია ალბათ, არ წაიღეს ტვინი?! - პასუხობს მეორე. - აბა, აბა, ახლა წავა და ჩაუკაკლავს ყველაფერს მთავრობას. ვიცი მე ეგეთები! - ვალში არ რჩება მესამე. მე კი, როგორმე აქედან გამაღწევინა-მეთქი, უიმედოდ მივიკვლევ გზას კარისაკენ. ერთი გაჩერებაც და ჩავალ.
- აუ, იმ დღეს ერთი „ყვითელმაიკიანი“ ამოვიდა ავტობუსში და იცი, რა ვქენი? - ამაყად უყვება ჩემ წინ მდგარი ასე, 17-18 წლის ბიჭი მორცხვად მოღიმარ გოგონას, რომელიც გულუბრყვილოდ აგრძელებს ბიჭის მონაყოლს: - ბილეთი მიეცი. - ჰმ, ”იასნია” არ მივეცი, ავახვევინე! - თავმომწონედ მიუგებს ყმაწვილი. ამ დროს კი ავტობუსი ჩერდება და გაისმის კონტროლიორის ხმა: „ბილეთები წარმოვადგინოთ“. ეგ მე აღარ მეხება. ამ გაჩერებაზე ვთავისუფლდები და სულ ორი წამით ვავლებ თვალს ჩემ წინ მდგარი გმირი კონტროლიორთმმუსვრელის გაფითრებულ სახეს.
რუსთაველზე, როგორც ყოველთვის, უამრავი ხალხი ირევა: - დეიდა, დამეხმარე, მშია, - გარს ეხვევა „ციგნის“ სამი ბავშვი კოხტად გამოწკეპილ გოგოს, ეს უკანასკნელი კი საშინელი წივილ-კივილით იკლებს ქუჩას: - მომაშორეთო. გულმოცემული ბავშვები კი კიდევ უფრო აძლიერებენ “შეტევას” და დაზაფრულს ჩანთაზე ეპოტინებიან. ამ დროს კი ვიღაც ჯენტლმენი კეთილ ნებას გამოიჩენს და საწყალ ბოშებს ისეთს უღრიალებს, აბა, მოშორდით აქედან, თქვე ასეთებო და ისეთებოო, გულგახეთქილები თავქუდმოგლეჯილი გარბიან.
პარლამენტის წინ რაღაც ხალხმრავლობაა, უფრო სწორად, ბავშვმრავლობა. ის დღე გამახსენდა, სულ ცოტა ხნის წინ მეთორმეტეკლასელები გამოსაშვებ გამოცდებს რომ აპროტესდებდნენ. თუმცა, მას შემდეგ, რაც ტელევიზიებმა ლამის საგანგებო მდგომარეობა გამოაცხდეს, დაფაცურდნენ და ქუდზე კაცი იხმეს რეაქციის ჩასახშობად, შემდეგ კი ოფიციალურად, პირდაპირ ეთერში უწოდს „ოროსნები“, დემონსტრანტებმა ცოტა შეარბილეს მოთხოვნები: ქიმია და ფიზიკა გვიჭირებს საქმეს, თორემ სხვა საგნები არც გვაწუხებსო. ახლაც დგანან, კანტიკუნტად მიმობნეულები, პირბადეაკრულები და ყურს არ იბერტყავენ კეთილი ბებოს ძახილზე, მოშორდით, ბავშვებო, აქაურობას, დაგავიწყდათ შვიდი ნოემბერიო?!
არადა, შვიდ ნოემბრამდე ცხრა აპრილი იყო, ცხრა აპრილამდე სამოცდაათი საბჭოთა წელიწადი, იქამდე კი რა ვიცი, კიდევ რამდენწლიანი უბედურება, რამაც ძალიან კარგი გაკვეთილი ჩაგვიტარა. რა ვისწავლეთ?
ახლავე მოგახსენებთ:
იყავი ჩუმად, არ არის საჭირო ბევრი ლაპარაკი, თორემ, ხომ იცი, კედელსაც ყურები აქვს, მეზობლები კი ბევრი გახვევია;
შეეგუე იმას, რაც გაქვს, რადგან გაქვს ის, რისი ღირსიც ხარ - არც მეტი, არც ნაკლები;
ყოველთვის დაეთანხმე იმას, რასაც უმრავლესობა ლაპარაკობს, რადგან სულ ერთია, მაინც დაიჩაგრები;
არასოდეს ენდო ისეთ საკომუნიკაციო საშუალებებს, როგორიცაა: ტელეფონი (გამორთულიც კი!), ფოსტა, ინტერნეტი.
გახსოვდეს! შენ მიერ ნათქვამ ყოველ სიტყვას, დაწერილ თითოეულ ასოს, გადადგმულ თითოეულ ნაბიჯს ზევიდან აკონტროლებენ ბოროტი ასთვალა და ასყურა ბიძიები. და საერთოდ, შენ, ვინც ამ წერილს კითულობ, შემისრულე თხოვნა და წაკითხვისთანავე დაწვი.
მეც მეშინია!
გიორგი გოგუა