"90-იან წლებში ისეთი ბავშვობა გამოვიარე, 10-11 წლის ბიჭები ტყვიების ზუზუნში ვვარჯიშობდით... აგასისა და მისი დაჭიმული ჩოგნის როგორ უნდა შემშინებოდა"
იმ დღეს ქართული ჩოგბურთის ქომაგებს შანჰაის ტურნირის ერთი შედეგი ეკერათ პირზე - გაიგე, ირაკლი ლაბაძემ ანდრე აგასი დაამარცხაო, შთაბეჭდილებას უზიარებდნენ ერთმანეთს. 20 წლის ქართველმა სპორტსმენმა მსოფლიოს რეიტინგით მეორე ადგილზე მყოფი ამერიკელი ჩოგბურთელი დაამარცხა დაძაბულ პაექრობაში - 7:6, 7:5. - შანჰაის ტურნირამდე მხოლოდ ჩვენი ეზოს დამლაგებელი თუ მიცნობდა, - ხუმრობით მითხრა ერთხელ ირაკლიმ. - აგასის ძლევის შემდეგ მთელმა უბანმა გაიგო ჩემი სახელი...
ირაკლი ლაბაძე 1981 წლის 9 ივნისს დაიბადა თბილისში. მამა გივი ლაბაძე ფეხბურთელი გახლდათ - დონეცკის "შახტიორის" ღირსებას იცავდა. თამაშს 33 წლისამ დაანება თავი. შემდეგ ჩოგბურთმა გაიტაცა და ვაჟიშვილიც კორტებს დაუმეგობრა. ირაკლიც წარმატებით თამაშობდა ახალგაზრდულ ტურნირებში: 1997 წელს ჭაბუკთა ევროპის პირველობის ნახევარფინალში გავიდა, მომდევნო წელს ახალგაზრდებში უიმბლდონის ტურნირის ერთეულთა ფინალში მომავალ ვარსკვლავ როჯერ ფედერერთან დამარცხდა - 4:6, 4:6. 1999 წელს 18 წლისამ ხორვატ ლოვრო ზოვკოსთან ერთად წყვილებში საფრანგეთის ღია პირველობის ახალგაზრდული შეჯიბრება მოიგო - ფინალში დანიურ-ბელგიურ დუეტს (კრისტიან პლესი - ოლივიე როხუსი) აჯობა - 6:1, 7:6.
2001 წელს ბირმინგემში (დიდი ბრიტანეთი) ჩელენჯერის სერიის ტურნირში მიაღწია წარმატებას - ფინალში ამერიკელ ჯეიმს ბლეიკს სძლია. იმავე წლის სექტემბერში შანჰაის (ჩინეთი) საერთაშორისო ტურნირის პირველ წრეში აჯობა (7:6, 7:5) ამერიკელ ანდრე აგასის, რომელსაც მაშინ მსოფლიო რეიტინგში მე-2 ადგილი ეკავა. 2002-2003 წლებში გაიმარჯვა ჩელენჯერის სერიის ტურნირებში ბრესტში, კიევსა (ორჯერ) და დნეპროპეტროვსკში.
2004 წელს ATP მასტერს-ის სერიის ტურნირზე ინდიან-უელსში (აშშ) ნახევარფინალი ტიმ ჰენმენთან (დიდი ბრიტანეთი) დათმო. იმავე წლის აპრილში ეშტორილის (პორტუგალია) ტურნირში მაქსიმ მირნი და რაფაელ ნადალი დაამარცხა, ნახევარფინალი რუს მარატ საფინთან წააგო. 5 ივლისისთვის მსოფლიოს კლასიფიკაციაში 42-ე ადგილს უწია.
დიდი სლემის ტურნირებზე საუკეთესო შედეგი 2006 წელს ჰქონდა - უიმბლდონის მეოთხე რაუნდში გავიდა. მანამდე საფრანგეთის 2004 წლის ღია პირველობის არგენტინელ ჩემპიონსა და კლასიფიკაციაში მე-12 პოზიციაზე მყოფ გასტონ გაუდიოს და ამერიკელ მარდი ფიშის სძლია, მეოთხე წრეში ესპანელ რაფაელ ნადალთან სამ სეტში დამარცხდა - 3:6, 6:7, 3:6. წყვილთა 6 ტურნირში გაიმარჯვა და სამჯერ მეორე ადგილებზე გავიდა. კარიერა ერთეულებში 499-ე, წყვილებში კი 342-ე ადგილზე დაასრულა.
- ჩინურ კორტზე გასვლის წინ არ შეგშინებია? - ვკითხე ქართველ ჩოგბურთელს, რომელიც აქტიურ სპორტს 2010 წელს დაემშვიდობა.
- გასული საუკუნის 90-იანი წლების დასაწყისში თბილისის "დინამოს" კორტებზე ისეთი ბავშვობა გამოვიარე, რომ აგასისა და მისი დაჭიმული ჩოგნის როგორ უნდა შემშინებოდა. ალბათ, გახსოვთ, მთელ საქართველოში, მათ შორის - მტკვრის სანაპიროზეც, მაშინ ავტომატიანი კაცები დარბოდნენ. ტყვიების კაკანშიც გვივარჯიშია. დღეს გული მიკვდებოდა, "დინამოს" ყოფილ კორტებთან რომ ჩავივლი. არ უნდა დაენგრიათ ის ისტორიული ადგილი, სადაც უამრავმა სახელოვანმა ქართველმა ჩოგბურთელმა აიდგა ფეხი.
- ისევ შანხაის დავუბრუნდები: არა მგონია, აგასისთან მატჩის წინ გულარხეინად ყოფილიყავი.
- აბა, რა გითხრათ. ჩოგბურთის თამაში 6 წლისამ მამის ხელმძღვანელობით დავიწყე, მერე 1997 წლამდე რენა აბჟანდაძე მავარჯიშებდა. ბავშვობიდანვე ვიწრთობოდი ტურნირებში. 9 წლისამ ხარკოვში პირველი ადგილი დავიკავე - ფინალში კარპენკოს ვძლიე. მერეც არაერთ საკავშირო ტურნირში გავიმარჯვე, მაგრამ ყრმობის ასაკში ყველაზე წარმატებული 1996 წელი გამოდგა: იტალიაში ზედიზედ ორ ტურნირში ვითამაშე - ერთი მოვიგე, მეორეში ნახევარფინალი წავაგე. მერე ინგლისში ევროპის პირველობაზე გავიმარჯვე. იმავე წელს მილანში 16-წლამდელთა მსოფლიოს პირველობა გაიმართა. მერვედფინალიდან ზედიზედ ვძლიე რუს მარატ საფინს, ესპანელ ხუან კარლოს ფერეროს, ფრანგ ჟულიენ ჟან პიერს და ჩემპიონობა მოვიპოვე.
- შანხაიმდე უიმბლდონიც იყო...
- დიახ, 1998 წელს 18-წლამდელთა ფინალში გავედი და მსოფლიოს ჩოგბურთის მომავალ ვარსკვლავ როჯერ ფედერერთან დავმარცხდი - 4:6, 4:6.
- და მაინც, ჩინეთი.
- მართალია, აგასი მსოფლიოს რეიტინგით მეორე იყო და მთელი ასი საფეხურით მისწრებდა, მაგრამ არც მე მაკლდა გამოცდილება. საინტერესო ის იყო, რომ თამაშამდე ერთი საათით ადრე ცენტრალური კორტის ერთ მხარეს მე ვხურდებოდი - სპარინგობას რუსი სტოლიაროვი მიწევდა. ბადის მეორე მხარეს აგასი და ჰოლანდიელი ჩოგბურთელი იდგნენ. ერთ-ერთ მომენტში აგასიმ სტოლიაროვს გადაულაპარაკა - ჩოგბურთს საქართველოშიც თამაშობენო. ჩემს პარტნიორს გაეცინა - მალე ნახავო, უპასუხა. სათამაშოდ რომ გავდიოდით, ამერიკელს წივილ-კივილითა და ფეხზე ამდგარი შეეგებნენ, ჩემი გვარის გამოცხადებისას კი ზრდილობისთვის სამიოდე კაცმა თუ დაუკრა ტაში. თავიდან აგასი დომინირებდა და 4:2-ც დაწინაურდა. ვერ ვგუობდი მემარცხენე მეტოქეს. თანდათან ალღო ავუღე, ხელთ ვიგდე ინიციატივა და მაყურებელთა ნაწილის სიმპათიებიც დავიმსახურე. ჩემს საბოლოო გამარჯვებას ტრიბუნები გულგრილი არ დაუტოვებია. ცხადია, ყველაზე მეტად გახარებული მე ვიყავი. გაგრძელება