"თავიც გავიუბედურე და შენც დაგღუპე, რატომ არავინ მითხრა თქვენი სიყვარულის ამბავიო"
"როცა ჩემს ცხოვრებაში არანაირ ცვლილებას არ ველოდი და გადავწყვიტე, დინებას მივყოლოდი, ყველაფერი შეიცვალა, უფრო სწორად - თავდაყირა დადგა...
უფლის წყალობით, დღეს მაინც ბედნიერი ვარ და ღმერთს შევპირდი, რომ ყოფით პრობლემებზე არასდროს ვიწუწუნო", - მეუბნება 40 წელს გადაცილებული ქალბატონი ნანა და თავის ცხოვრებაზე მიამბობს...
- მე და ნოდარი სკოლელები ვიყავით. ის ჩემზე ერთი წლით უფროსი იყო... ერთმანეთი ბავშვობიდან გვიყვარდა. პატარები ვიყავით და ბავშვურად ვგეგმავდით - როგორც კი სკოლას დავამთავრებთ, დავქორწინდებით-თქო. მაგრამ ნოდარი სკოლის დამთავრებისთანავე ჯარში წაიყვანეს. მაშინ სავალდებულო სამხედრო სამსახურს რუსეთში იხდიდნენ... ყოველღამე ვტიროდი, ორი წელი მის გარეშე რა გამაძლებინებს-მეთქი?!. ღამეებს წერილების წერაში ვათენებდი. ისიც რამდენიმეგვერდიან ბარათებს მწერდა... ყველა წერილს იმით ვასრულებდით, თუ რამდენი დღე გვქონდა დარჩენილი ერთმანეთის ნახვამდე. მაგრამ მისი ლოდინი არ დამცალდა: იმ წელს, როცა სკოლას ვამთავრებდი, მომიტაცა ნოდარის მეზობელმა, რომელიც წლების განმავლობაში რუსეთში ცხოვრობდა და ჩვენი სიყვარულის შესახებ არც კი იცოდა... რამდენიმე თვე თითქოს ბურანში ვიყავი. თავის მოკვლაც კი ვცადე, მაგრამ გადამარჩინეს. არავის დანახვა არ მინდოდა. ქორწილის დღეს "საპატარძლო კუთხეში" სულ რაღაც ორი საათი გავჩერდი, მერე კი დასაძინებლად წავედი... ჩემი ქმრის ნათესავები გაოცებული იყვნენ, - ეს რა უჟმური ხასიათი აქვსო!.. ზოგი არც კი მიცნობდა, რადგან ოთახიდანაც არ გამოვდიოდი. ბევრმა პირველად მაშინ მომკრა თვალი, როცა პატარა ირაკლი შეგვეძინა...
- ქმარი როგორ იტანდა თქვენს ასეთ ქცევას?
- არ ვიცი, როგორღაც იტანდა... რამდენჯერმე სცადა, მდგომარეობიდან ჩემი გამოყვანა; შემომთავაზა, სადმე წავიდეთო, მაგრამ არაფერი გამოუვიდა: თუ კიდევ ერთხელ მეტყვი ამას, სახლიდან წავალ-მეთქი... როცა ნოდარი ჯარიდან ჩამოვიდა, მეგობრებთან ერთად სახლში გვესტუმრა, მეზობლისთვის გაბედნიერება ხომ უნდა მოელოცა?!. მანამდე მეგონა, შვილმა ჩემს ცხოვრებაში ყველაფერი შეცვალა, მხოლოდ დედა ვიყავი და არანაირი პირადი ჩემთვის აღარ არსებობდა, მაგრამ როგორც კი ჩემი ბავშვობის სიყვარულს მოვკარი თვალი, მივხვდი, რომ ამ ხნის განმავლობაში მხოლოდ თავს ვიტყუებდი... უფრო მეტად ჩავიკეტე სახლში. მას ვემალებოდი. დედამთილ-მამამთილი თავიდან გაოცებული იყო ჩემი საქციელით, მაგრამ მერე შეეგუა. თან ჩემი ქმარიც ხმას არ იღებდა. რამდენჯერმე მოვკარი ყური, როგორ მიცავდა, - რა ქნას, ასეთი ტიპია და ვერ შეიცვლებაო... ახლობლებს ეცოდებოდათ კიდეც, - საწყალს როგორ არ გაუმართლა, რა საშინელი ხასიათის ცოლი შეხვდაო!..
- ქმარმა იცოდა, თქვენი უცნაურობის მიზეზი რაც იყო? გაგრძელება